Czy w przypadku połączenia, podziału bądź przekształcenia spółki będącej udziałowcem polskiej spółki kapitałowej jej następca prawny, aby skorzystać ze zwolnienia dywidendy od opodatkowania, może zaliczyć okres ich posiadania przez spółkę przejętą, przekształconą czy podzieloną?
Podatek dochodowy od dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wynosi, co do zasady 19 proc. zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o CIT (z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania). Takie przychody (z wyjątkiem dochodów komplementariusza) są jednak zwolnione od podatku, jeżeli spełnione są łącznie warunki wymienione w art. 22 ustawy o CIT. Jednym z nich jest posiadanie bezpośrednio odpowiedniej liczby udziałów (akcji) w spółce wypłacającej te należności nieprzerwanie przez 2 lata.
Powstaje więc pytanie: czy w przypadku połączenia, podziału czy przekształcenia spółki będącej udziałowcem polskiej spółki kapitałowej jej następca prawny, aby skorzystać ze zwolnienia, będzie musiał posiadać udziały w polskiej spółce nieprzerwanie przez 2 lata, licząc od momentu restrukturyzacji, czy też może zaliczyć okres ich posiadania przez spółkę przejętą, przekształconą czy podzieloną? I czy tak będzie również w przypadku, gdy udziałowcy nie są rezydentami w Polsce, a restrukturyzacja następuje według prawa innego kraju UE?
Zdaniem NSA (wyrok o sygn. akt II FSK 1675/11) przy sukcesji uniwersalnej, także w przypadku podmiotu zagranicznego, nowy udziałowiec, przejmując prawa i obowiązki podatkowe wcześniejszego udziałowca, nabywa uprawnienie do zaliczenia okresu posiadania udziałów w polskiej spółce przez swego poprzednika. Istotą sukcesji uniwersalnej jest bowiem wstąpienie we wszystkie stosunki prawne podmiotu przejętego tak, jakby sukcesor od początku był ich stroną. A ponieważ art 93–93e ordynacji podatkowej nie odnoszą się do restrukturyzacji na warunkach kodeksu spółek handlowych, to nie ma przeciwwskazań, aby z takiego uprawnienia skorzystał nierezydent z innego państwa UE, o ile inne przepisy (w szczególności dyrektywy i umowy międzynarodowe) tego nie wykluczają.