Podatnik powinien mieć możliwość odliczenia wydatków poniesionych na wycofanie się z niekorzystnych dla niego inwestycji lub zobowiązań umownych – orzekł WSA w Warszawie.
Chodziło o spółkę prowadzącą sieć kawiarni w wynajmowanych lokalach. W związku z kryzysem spółka zastanawiała się nad wypowiedzeniem umów najmu tych lokali w których znajdowały się najmniej rentowne kawiarnie. Problem polegał na tym, że umowy najmu przewidywały obowiązek zapłaty odszkodowania, bądź kary umownej z tytułu odstąpienia od umowy. Spółka była jednak zdecydowana je ponieść, bo straty w każdej ze zlikwidowanych kawiarni byłyby i tak wyższe.
Spółka była przekonana, że będzie mogła zaliczyć zapłacone kwoty do kosztów podatkowych, bo – jak wskazywała – są spełnione warunki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Argumentowała, że zapłata kary lub odszkodowania pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz może prowadzić do osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów. Podkreślała, że ograniczenie sieci placówek wyłącznie do tych, które są i powinny być nadal rentowne, jest tańszym rozwiązaniem niż utrzymywanie kawiarni do końca trwania okresu, na jaki zawarto umowy. Takie działanie nie tylko nie miałoby żadnego ekonomicznego uzasadnienia, lecz obciążałoby ją wyłącznie zupełnie niepotrzebnymi stratami.
Nie zgodził się z nią dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (interpretacja nr IPPB3/423-18/14-2/PK1). Stwierdził, że do podatkowych można zaliczyć tylko te koszty zachowania i zabezpieczenia przychodów, które mają na celu utrzymanie ciągłości źródła przychodu i możliwość trwałego osiągania zysku w przyszłości. Tymczasem w tej sprawie zakończenie działalności jest unicestwieniem źródła przychodów – stwierdził dyrektor. Dodał, że żaden przepis ustawy o CIT nie pozwala na zmniejszenie dochodu w razie wykazania przez podatnika, że dla uniknięcia strat ekonomicznych musi on ponieść określone wydatki.
WSA w Warszawie uchylił tę interpretację. Uznał, że podatnik nie może ponosić ujemnych konsekwencji w sytuacji, gdy będzie próbował minimalizować straty prowadzonej przez siebie działalności. Tym bardziej nie może się spotkać z sankcją fiskalną w postaci braku możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu. Racjonalny prawodawca zakłada możliwość wpisywania w ciężar kosztów podatkowych wydatków nakierowanych na wycofanie się z niekorzystnych dla podatnika inwestycji czy zobowiązań umownych – podkreślił sąd. Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Warszawie z 17 kwietnia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2320/14.