Mobilny naukowiec znów przegrał z fiskusem

Adiunkt uniwersytecki prowadzący zagraniczne badania zapłaci podatek od dofinansowania otrzymanego z resortu nauki – potwierdził po raz kolejny NSA.

Sąd przywołał wcześniejsze orzeczenia, również niekorzystne dla naukowców (sygn. akt II FSK 603/12, II FSK 834/12, II FSK 331/12).

Chodziło o adiunkta, który w 2009 r. został laureatem programu ministra nauki i szkolnictwa wyższego „Wsparcie międzynarodowej mobilności naukowców”. Dzięki temu uzyskał możliwość prowadzenia badań na zagranicznej uczelni. Od macierzystego uniwersytetu otrzymał na ten cel pieniądze. Zostały one wypłacone na podstawie ustawy o zasadach finansowania nauki (Dz.U. z 2010 r. nr 96, poz. 615). Adiunkt opłacił z nich koszty podróży i pobytu za granicą. Uważał, że nie powinien zapłacić od nich podatku, bo – jak argumentował – był to rodzaj stypendium naukowego bądź grantu. Nie ma przy tym znaczenia, że zostały wypłacone jednorazowo, a nie cyklicznie – twierdził. Powoływał się na zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 39 i pkt 40 ustawy o PIT. Podkreślał, że tego samego zdania na temat opodatkowania wypłat jest resort nauki.

Izba skarbowa uznała, że wypłacone pieniądze nie są ani stypendium naukowym, ani grantem. Naukowiec musi więc zapłacić podatek jak od przychodu z innych źródeł.

Po stronie adiunkta stanął WSA w Warszawie. Orzekł, że może on skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o PIT. Otrzymał bowiem pomoc materialną na podstawie przepisów prawa o szkolnictwie wyższym (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 572 ze zm.).

Naczelny Sąd Administracyjny wczoraj uchylił wyrok WSA. Uznał, że mobilni naukowcy nie mogą powoływać się na zwolnienie zapisane w art. 21 ust. 1 pkt 40. Nie otrzymują bowiem pieniędzy na podstawie prawa o szkolnictwie wyższym, tylko ustawy o finansowaniu nauki.

Komorowski: przyjazne przepisy i rozstrzyganie spraw na korzyść podatnika to najważniejsze zmiany w ordynacji podatkowej

Wygrana na podstawie innych przepisów

Część mobilnych naukowców wygrywa z fiskusem, ale powołują się na inne przepisy – art. 21 ust. 1 pkt 16 lub art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o PIT. Pierwszy dotyczy diet z tytułu podróży służbowych, zwolnionych z podatku do wysokości określonej w rozporządzeniu ministra pracy i polityki społecznej z 29 stycznia 2013 r. (Dz.U. poz. 167). Możliwość taką potwierdził WSA w Poznaniu w wyroku z 25 czerwca 2014 r. (sygn. akt I SA/Po 163/14, nieprawomocny).

Drugi przepis dotyczy środków na podwyższenie kwalifikacji zawodowych. W tej sprawie korzystnie dla naukowców WSA w Gdańsku w wyroku z 3 grudnia 2013 r. (sygn. akt I SA/Gd 1296/13.