Wydatki na badanie sprawozdań finansowych, które nie mają charakteru obligatoryjnego, można uznać za koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przez podatnika przychodami. Ustawa o CIT nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatków, których nie narzucają przepisy o rachunkowości.

Argumentem przemawiającym za możliwością rozpoznania takich kosztów dla celów podatku dochodowego jest fakt, że takie badanie pozwala ocenić, czy weryfikowane sprawozdanie zostało prawidłowo sporządzone oraz czy rzetelnie przedstawia sytuację finansową i majątkową firmy.

– Pośrednio wpływa to na kondycję gospodarczą podatnika i tym samym możliwość prowadzenia przez niego działalności gospodarczej – wyjaśnia Radosław Druć, konsultant podatkowy w TPA Horwath.

Dane uzyskane w trakcie nieobowiązkowego audytu mogą dostarczać informacji, które są przydatne dla celów analiz i strategicznego zarządzania firmą. Takich danych nie ma w sprawozdaniu sporządzanym zgodnie z ustawowym obowiązkiem.

– Dla rozstrzygnięcia, czy opisany wydatek może być uznany za koszt podatkowy, należy każdorazowo ustalić, czemu i komu ma służyć audyt (tj. samej spółce czy też np. jej udziałowcowi) – radzi Radosław Druć.

Trzeba pamiętać, że to na podatniku, jako podmiocie odnoszącym korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów, ciąży obowiązek wykazania związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu oraz odpowiedniego udokumentowania poniesienia wydatku.