Spór dotyczył art. 15 ust. 6 ustawy o CIT. Przepis ten obowiązuje od 2022 r. i stanowi, że „w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki”.

Nieruchomość inwestycyjna

W rozpatrzonej przez gdański sąd sprawie chodziło o spółkę nieruchomościową, która jest właścicielem lokali użytkowych będących częścią jednej nieruchomości. Spółka oddała je do używania i pobierania pożytków innemu podmiotowi na podstawie umowy dzierżawy.

Sama, w ujęciu rachunkowym, nie traktuje tej nieruchomości jako środka trwałego i nie dokonuje w związku z tym odpisów amortyzacyjnych w rozumieniu ustawy o rachunkowości. Odpisy te wynoszą więc zero. W bilansie spółki nieruchomość ta widnieje jako inwestycja i jest wyceniana według wartości godziwej.

Co z podatkową amortyzacją

Dla celów podatkowych natomiast ta sama nieruchomość jest traktowana przez spółkę jako środek trwały (art. 16a ust. 1 ustawy o CIT). Spółka wprowadziła ją do podatkowej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Uważała, że odpisy amortyzacyjne od tej nieruchomości może w całości zaliczać do kosztów uzyskania przychodu. Nie dotyczy jej limit z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT — twierdziła.

Fiskus: nie ma odpisów

Nie zgodził się z nią dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. W interpretacji z 16 kwietnia 2025 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.144.2025.1.EJ) stwierdził, że skoro spółka nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych na potrzeby rachunkowe, to tyle samo — czyli zero — wynoszą one dla celów podatkowych.

Sąd: odpisy są

Interpretację tę uchylił WSA w Gdańsku. W uzasadnieniu sędzia Joanna Zdzienicka-Wiśniewska zaznaczyła, że sąd nie przychyla się do pojawiających się poglądów, jakoby w takiej sytuacji należało wyliczyć hipotetyczną wartość podatkowego limitu — w wysokości jaka byłaby określana, gdyby spółka dokonywała odpisów dla celów rachunkowych.

Było to nawiązanie do wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 stycznia 2025 r. (sygn. akt II FSK 788/23, II FSK 789/23, II FSK 987/23, II FSK 1086/23, II FSK 1652/23). NSA orzekł wtedy, że ograniczenia z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT są limitowane poziomem hipotetycznych, możliwych do rozpoznania odpisów amortyzacyjnych, gdyby dane aktywo stanowiło środek trwały w rozumieniu przepisów o rachunkowości.

Gdański WSA tego poglądu nie podzielił. Jego wyrok jest nieprawomocny.

Wyrok WSA w Gdańsku z 16 września 2025 r., sygn. I SA/Gd 385/25

Autor jest doradcą podatkowym