Obrót ze zbycia mienia komunalnego należy uwzględnić przy obliczaniu proporcji decydującej o zakresie odliczenia VAT. Taka sprzedaż mieści się bowiem w zakresie zwykłej działalności gospodarczej jednostki samorządowej – orzekł NSA.
Spór dotyczył art. 90 ustawy o VAT. Reguluje on sytuacje, w których nie sposób odrębnie przyporządkować poniesionych wydatków do czynności opodatkowanych, zwolnionych oraz w ogóle niepodlegających przepisom o VAT.
Gmina była zdania, że przy kalkulowaniu tej proporcji nie musi uwzględniać sprzedaży mienia komunalnego. Na poparcie swojego stanowiska przytoczyła przepisy dyrektywy VAT, z których wynika, że przy obliczaniu tej proporcji nie uwzględnia się m.in. wysokości obrotu uzyskanego ze sprzedaży dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa (art. 174 ust. 2). Przekonywała, że spełniła przewidziane w nich przesłanki, bo zbywa środki trwałe, które wykorzystywała na potrzeby prowadzonej działalności.
Dyrektor izby skarbowej uznał jednak, że nie można objąć sprzedaży mienia komunalnego wyłączeniem, o którym mowa w art. 90 ust. 5 i ust. 6 ustawy o VAT, bo jest to przejaw zwykłej działalności gospodarczej gminy (w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy). Nie są to bowiem czynności sporadyczne w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy (przepis ten, w brzmieniu obowiązującym do końca 2013 r., pozwalał na pominięcie transakcji dotyczących nieruchomości, jeśli miały one charakter sporadyczny, obecnie mówi on o transakcjach pomocniczych).
Organ stwierdził, że sprzedaż mienia komunalnego nie może być uznana za czynność przypadkową, bo w kontekście corocznego uchwalania bud- żetu gminy taka działalność charakteryzuje się stałością i regularnością.
Ze stanowiskiem tym zgodziły się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi i NSA. Oba sądy uznały, że wyłączenie z art. 90 ust. 6 nie mogło mieć w tej sprawie zastosowania. – Gminy dokonują sprzedaży nieruchomości dość często – zauważył sędzia NSA Janusz Zubrzycki.
NSA przywołał również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE z 6 marca 2008 r. (C-98/07) i 29 października 2009 r. (C-174/08). Sędzia Zubrzycki wyjaśnił, że w świetle tych orzeczeń należy interpretować art. 90 ust. 5 w ten sposób, iż przy kalkulacji wartości współczynnika struktury sprzedaży nie uwzględnia się sprzedaży środków trwałych, których sprzedaż nie stanowi integralnej części zwykłej działalności gospodarczej podatnika.
– A contrario oznacza to, że do współczynnika należy zaliczyć sprzedaż tych środków trwałych, która stanowi zwykłą działalność gospodarczą przedsiębiorcy – tłumaczył.
Tak samo NSA orzekł 27 maja 2015 r. (sygn. akt I FSK 117/14).
ORZECZNICTWO
Wyrok z 12 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 1685/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
