Subskrybuj nas na Youtube
Handlowanie nieruchomością między rodzinnymi spółkami należy uznać za transakcje, których zasadniczym celem jest uzyskanie korzyści podatkowej – orzekł WSA w Warszawie.
Sprawa dotyczyła rozliczenia VAT. Chodziło o budynek usługowo-biurowy, który małżeństwo sprzedało za kwotę 30 tys. zł, choć organy podatkowe wyceniły jej wartość rynkową na powyżej 1 mln zł. Pierwszym nabywcą była spółka, w której funkcję prezesa pełniła córka podatników, a swoje udziały (20 proc.) miała w niej druga firma zarządzana w całości przez jednego z małżonków. W tym samym roku nieruchomość była sprzedawana innym podmiotom (funkcje prezesów pełnili w nich m.in. syn małżeństwa i pełnomocnik strony) jeszcze kilka razy, a cena budynku rosła z każdą transakcją, aż osiągnęła wysokość prawie 8 mln zł.
Ostatnia ze spółek w tym łańcuchu zdecydowała się odliczyć podatek naliczony z faktury dokumentującej nabycie nieruchomości. Organy podatkowe zakwestionowały jednak prawo spółki do takiego odliczenia, utrzymując, że zawarta umowa ma charakter pozorny. Decyzje naczelnika urzędu skarbowego podtrzymał w mocy dyrektor izby skarbowej. Organ odwoławczy uzasadniał przy tym, że transakcja spełnia tylko wymogi formalne, bo spółki zawierały między sobą umowy, ale już nie regulowały zapłaty. Podkreślił również, że członkami zarządu obu firm są osoby ze sobą spokrewnione. W kontekście całości wzbudzało to wątpliwości organów, czy spółka nie chce po prostu obejść prawa, wykorzystując transakcje w celu uzyskania zwrotu podatku.
Spółka zaskarżyła i te decyzje, postulując, że powiązania osobowe nie mogą mieć znaczenia przy zwrocie bezpośrednim podatku naliczonego nad należnym. Skargę oddalił Wojewódzki Sąd Administracyjny, wskazując, że organy podatkowe nie naruszyły prawa. – Oceniając całokształt, widzimy, że tak układano te transakcje, aby czerpać korzyści majątkowe – stwierdziła sędzia Małgorzata Długosz-Szyjko. Nieruchomość przechodziła z rąk do rąk, ale pozostawała tak naprawdę przez cały ten czas w rękach małżeństwa – dodała. Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Warszawie z 23 lutego 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1014/15.
