Nie można amortyzować prawa ze zgłoszenia znaku towarowego, ale prawo z jego rejestracji jak najbardziej – orzekł NSA
Zdaniem NSA absurdalne jest rozumowanie organów podatkowych, że „nabycie” oznacza tylko przejecie na własność od innego podmiotu. To także nabycie na podstawie decyzji urzędu patentowego – stwierdził sąd kasacyjny.
Spór wynikał z tego, że w przeciwieństwie do środków trwałych prawa podlegają amortyzacji jedynie wtedy, gdy zostaną nabyte, a nie wytworzone we własnym zakresie. Spółka miała otrzymać – w ramach aportu przedsiębiorstwa – prawo, które było już zgłoszone w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM), lecz jeszcze niezarejestrowane. Firma zamierzała je jednak wprowadzić do ewidencji już w dacie jego nabycia, a po zarejestrowaniu go w urzędzie chciała rozpocząć jego amortyzację.
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, że to niemożliwe. Stwierdził, że aby prawo do znaku mogło być uznane za wartość niematerialną i prawną, musiałoby być zarejestrowane jeszcze przez podmiot wnoszący aport do spółki. Jeśli decyzję o rejestracji uzyska dopiero spółka, to nie będzie już to prawo przez nią nabyte, lecz wytworzone we własnym zakresie. Przedmiotem przeniesienia nie będzie prawo ochronne na znak towarowy, a tylko jego ekspektatywa. Artykuł 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT nie przewiduje możliwości amortyzowania takiej ekspektatywy – stwierdził organ.
Nie zgodził się z tym WSA w Rzeszowie. Orzekł, że nie można traktować zarejestrowania jako wytworzenia znaku we własnym zakresie, bo następuje ono na podstawie decyzji. To, że w chwili wniesienia aportu nie istnieje prawo do wspólnotowego znaku towarowego, nie oznacza, że spółka nie może go nabyć w wyniku jego zarejestrowania przez urząd – orzekł WSA.
NSA utrzymał wyrok w mocy. Orzekł, że prawo ze zgłoszenia nie może podlegać odpisom amortyzacyjnym, ale prawo z rejestracji – może. Wyjaśnił, że prawo ze zgłoszenia znaku towarowego i prawo z rejestracji to dwa różne prawa majątkowe. Oba mogą być przedmiotem aportu. Jednak od zdolności aportowej należy odróżnić zdolność prawa majątkowego do bycia przedmiotem wartości niematerialnych i prawnych. Zdaniem sądu kasacyjnego pojęcie „nabycia” prawa z rejestracji znaku oznacza nabycie prawa z rejestracji na podstawie decyzji konstytutywnej. Rozumowanie organów podatkowych, że „nabycie” oznacza jedynie nabycie od innego podmiotu, prowadziłoby do tego, że firma byłaby zmuszona do sprzedaży prawa tylko po to, żeby później ponownie je nabyć i móc amortyzować – zauważył NSA.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 10 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 312/13.
Fiskus chce pobierać VAT od samego tylko przyrzeczenia

Zobacz również