Zewnętrzne usługi kancelarii prawnych nie zawsze są w całości kosztem uzyskania przychodu – potwierdził WSA w Warszawie.
Chodziło o bank zaliczający do kosztów uzyskania przychodu nieściągalne wierzytelności. Jednym ze sposobów na udokumentowanie tego jest sporządzenie protokołu nieściągalności. Musi z niego wynikać, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty (art. 16 ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT).
Spór toczył się o to, jakie kategorie kosztów bank może wziąć pod uwagę przy wyliczaniu limitu opłacalności. Konkretnie chodziło o koszty zewnętrznych usług prawnych. Bank współpracuje bowiem z kilkoma kancelariami prawnymi w zakresie dochodzenia wierzytelności. Kancelarie te reprezentują go przed sądami oraz organami egzekucyjnymi w postępowaniach związanych z dochodzeniem wierzytelności. Stawki wynagrodzenia dla kancelarii są ustalane w różny sposób, zależnie od rodzaju prowadzonych spraw oraz zawartej umowy.
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził, że bank może uwzględnić koszty obsługi administracyjno-windykacyjnej, jak też koszty procesowe i egzekucyjne wynikające z przepisów dotyczących postępowania sądowego i egzekucyjnego. Natomiast inne stanowisko zajął odnośnie do usług kancelarii prawnych. Stwierdził, że użyte w art. 16 ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT określenie „przewidywane koszty” należy ograniczyć jedynie do kosztów niezbędnych. Bank może więc wziąć pod uwagę tylko wydatki na czynności niezbędne do dochodzenia wierzytelności przed sądem, i to tylko do wysokości urzędowych stawek wynikającej z przepisów o opłatach pobieranych przez adwokatów lub radców prawnych.
Niejasny zakres podmiotowy regulacji CFC

Zobacz również
W przeciwnym razie bank, korzystając z droższych kancelarii, mógłby zaliczyć do kosztów nieściągalne wierzytelności w wyższej wysokości niż ten, kto korzysta z tańszych usług prawniczych. W ten sposób o zaliczeniu wierzytelności do kosztów podatkowych decydowałyby stawki kancelarii prawniczych. Doszłoby więc do nierównego traktowania podatników – stwierdził dyrektor warszawskiej izby (nr IPPB3/423-871/13-2/GJ).
Z interpretacją tą w pełni zgodził się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Wskazał, że podobna sprawa była już rozstrzygana przez NSA (sygn. akt II FSK 239/12). Sąd stwierdził wówczas, że można zaakceptować tego, aby – w zależności od cen stosowanych przez poszczególne kancelarie prawnicze – jedni podatnicy mogli zaliczyć do kosztów nieściągalne wierzytelności, a inni nie. Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA z 5 lutego 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1821/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia