Zaległości podatkowe spadkodawcy nie mają wpływu na wysokość podatku od spadków i darowizn – orzekł WSA w Warszawie.
Chodziło o spadkobiercę, który odziedziczył po ojcu nie tylko rzeczy i prawa majątkowe, ale także zaległość z tytułu podatku dochodowego. Organy podatkowe ustaliły łączną wartość masy spadkowej, nie uwzględniając w niej kwoty stanowiącej tę zaległość. Uznały, że nie mieści się ona w pojęciu długu spadkowego, o którym mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 86).
Uważały, że podstawę opodatkowania mogą obniżyć tylko roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem spadku. Tylko one bowiem mieszczą się w pojęciu długów, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Do spadku nie należą obowiązki o charakterze publicznoprawnym, wynikające z przepisów należących do innych działów prawa (administracyjnego, podatkowego czy finansowego) – twierdziły organy.
Spadkobierca nie zgodził się z tym i wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Twierdził, że decyzja organów narusza jego podstawowe konstytucyjne prawo ochrony dziedziczenia i powoduje nieuzasadnione wzbogacenie Skarbu Państwa. Uważał, że do długów i ciężarów obciążających spadek należy zaliczyć także wykazaną w zeznaniu podatkowym kwotę stanowiącą zobowiązanie podatkowe spadkodawcy.
Powoływał się też na art. 97 par. 1 ordynacji podatkowej, z którego wynika, że spadkobiercy podatnika przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.
Warszawski sąd oddalił jednak jego skargę. Stwierdził, że prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa podatkowego nie należą do spadku, a ich sukcesja jest możliwa tylko na podstawie i w granicach ordynacji podatkowej. W postępowaniu w sprawie opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn nie jest możliwe ustalanie odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe spadkobiercy, z uwagi na różny przedmiot odpowiedzialności prawnej – wyjaśnił sąd.
Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Warszawie z 21 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1285/14.