Subskrybuj nas na Youtube
Wydatki poniesione po sprzedaży są kosztem uzyskania przychodu, jeżeli sprzedający jeszcze przed transakcją zobowiązał się do ich poniesienia, a nowy nabywca oczekuje wywiązania się z zawartych wcześniej umów – uznał WSA w Warszawie.
Sprawa dotyczyła spółki, która w całości sprzedała m.in. centrum handlowe, grunty, majątek ruchomy i umowy z najemcami. Nabywca wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki wynikające z umów najmu.
Przed zawarciem transakcji spółka zadeklarowała, że po sprzedaży zrealizuje jeszcze zobowiązania, które wzięła na siebie w momencie gdy zawierała umowy z najemcami. Chodziło o wykończenie lokali należących do niektórych najemców, zapłatę za wydatki mające na celu zwiększenie atrakcyjności centrum handlowego, współfinansowanie akcji marketingowych, usunięcie stwierdzonych wad technicznych i usterek.
Wywiązania się z tych zobowiązań zażądał od spółki nowy nabywca centrum. Oczekiwał, że dotrzyma ona umów i poniesie obiecane wydatki. Spółka się na to zgodziła.
Spór sprowadzał się do tego, czy będzie mogła zaliczyć te wydatki do kosztów uzyskania przychodów. Spółka uważała, że choć poniesie je już po sprzedaży, to będą one bezpośrednio związane z uzyskanym przez nią przychodem.
Innego zdania był dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Stwierdził, że spółka może zaliczyć do podatkowych kosztów tylko te wydatki, które poniesie do momentu zawarcia transakcji. Natomiast późniejsze będą związane już z działalnością gospodarczą nowego nabywcy, a nie z działalnością spółki.
Interpretację tę uchylił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Zgodził się ze spółką w zakresie wydatków na: akcje marketingowe, zwiększenie atrakcyjności centrum handlowego, przystosowanie lokali do potrzeb nabywców. Sąd uznał, że związek z przychodami spółki jest tu bezsporny. Spółka zobowiązała się bowiem do ich poniesienia już w umowach z najemcami, a dodatkowo zażądał tego nabywca centrum. Spółka będzie więc mogła zaliczyć te wydatki do kosztów uzyskania przychodu – orzekł WSA.
Uznał zarazem, że interpretacja jest częściowo niespójna. Chodziło o wydatki na naprawy lokali najemców. Z sentencji interpretacji dyrektora KIS wynikało, że nie można ich zaliczyć do kosztów podatkowych, a z uzasadnienia – że jednak mogą być one kosztem (pośrednim). – Tę rozbieżność organ będzie musiał usunąć, wydając ponownie interpretację – powiedział sędzia Waldemar Śledzik. Wyrok jest nieprawomocny.
orzecznictwo
Wyrok WSA w Warszawie z 19 września 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 3024/18. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
