Jeśli najemca może decydować o zużyciu wody czy energii, przemawia to za odrębnością świadczeń – orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.
W praktyce problem dotyczy jedynie dostawy wody i odbioru ścieków, bo są one objęte preferencyjną stawką 8 proc. VAT. Przy wywozie śmieci najemca nie ma możliwości wyboru odbiorcy, dlatego refaktura powinna być z taką samą stawką jak najem, czyli 23 proc. Tak orzekł niedawno NSA w wyroku z 10 lipca 2015 r. (sygn. akt I FSK 944/15).
Sprawa rozpatrywana przez warszawski WSA dotyczyła spółki, która wynajmowała lokale użytkowe. Sądziła, że czynsz powinien być opodatkowany według stawki 23 proc., zaś opłaty za media powinny być refakturowane zgodnie ze stawką właściwą dla danej usługi, wynikającą z faktury od dostawcy mediów. Woda, odbiór ścieków i wywóz śmieci powinny być więc objęte stawką 8 proc., a energia elektryczna i c.o. – 23 proc.
Organy podatkowe uważały jednak, że w tym wypadku przedmiotem świadczenia jest usługa główna – najem lokali – a opłaty za media dopełniają jedynie, z ekonomicznego punktu widzenia, świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie rozdzielać. Jeśli więc wynajmujący zawiera umowę na dostawę wody, odbiór ścieków i wywóz nieczystości, to nie przenosi tych kosztów bezpośrednio na najemcę. Ponoszone przez niego wydatki stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, a cała usługa powinna być traktowana jako usługa złożona – stwierdził dyrektor izby skarbowej.
WSA w Warszawie nie zgodził się z organami podatkowymi. Stwierdził, że z perspektywy najemcy lokalu czym innym jest opłata za czynsz, a czym innym są koszty dostawy mediów i innych świadczeń. Dodał, że brak jest też tożsamości podmiotowej po stronie wynajmującego, bo dostawy towarów i świadczenia usług dokonują różne podmioty.
WSA podkreślił, że najemca może decydować o zużyciu przez niego wody czy energii, co również przemawia za odrębnością świadczeń. Wyjaśnił, że o usłudze kompleksowej można by mówić w przypadku najmu krótkoterminowego, gdzie opłata za czynsz zawiera również koszty mediów. W tym wypadku jednak nie mamy do czynienia z taką usługą.
WSA powołał się również na wyrok w analogicznej sprawie o sygnaturze I SA/Ke 187/15. Nawiązał także do wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14.
Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Warszawie z 14 lipca 2015 r., sygn. akt III SA/ Wa 2944/14.