W zeznaniu podatkowym można korygować nie tylko błędy. NSA staje w obronie podatników

Można korygować oświadczenie o wyborze metody rozliczania różnic kursowych złożone w rocznym zeznaniu podatkowym – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w precedensowym wyroku. Jego zdaniem organy podatkowe nie mogą bowiem ograniczać prawa do korekty tylko do określonych części deklaracji lub zawartych w niej błędów. To orzeczenie jest ważne dla wszystkich podatników w Polsce.

Potwierdził, że korekta może dotyczyć każdej części deklaracji (zeznania), w tym również złożonego przez podatnika oświadczenia woli.

Spór o zmianę metody rozliczania różnic kursowych

Sprawa dotyczyła spółki, która przez kilka lat stosowała rachunkową metodę rozliczania różnic kursowych na podstawie przepisów o rachunkowości. Pozwala na to art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Oznacza to ujmowanie w wyniku podatkowym m.in. różnic kursowych wynikających z wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walutach obcych.

Potem jednak spółka uznała, że korzystniejsza byłaby dla niej inna metoda – podatkowa, bo nie jest ona zależna od wahań kursów walut obcych. W praktyce oznacza ona, że w wyniku podatkowym są ujmowane tylko zrealizowane różnice kursowe. Tak więc w zeznaniu CIT-8 za 2019 r. spółka poinformowała (zaznaczyła odpowiednią rubrykę), że rezygnuje z metody rachunkowej.

Wycofanie się z decyzji

Po pewnym czasie doszła jednak do wniosku, że to była błędna decyzja. Powód? Stosowanie metody rachunkowej nie wymaga dodatkowych czynności, bo w wyniku podatkowym ujmuje się różnice kursowe obliczone już dla celów rachunkowości. Nie potrzeba dodatkowego nakładu pracy (wystarczy dobry system informatyczny), a i ryzyko błędu jest dużo mniejsze.

W związku z tym w trakcie 2022 r. spółka postanowiła złożyć korektę zeznania CIT-8 za 2019 r. i wycofać się ze złożonego wcześniej oświadczenia o rezygnacji z metody rachunkowej. Wycofanie się z tamtej decyzji oznaczałoby dla niej, że stosowałaby metodę rachunkową nie tylko w 2019 r., lecz także w 2020 r. i kolejnych latach (na zasadzie kontynuacji). Wolała się jednak upewnić, że rzeczywiście może tak zrobić.

We wniosku o interpretację zwróciła uwagę na to, że od 2019 r. przepisy nie przewidują żadnego zawitego terminu na zadeklarowanie wyboru metody rachunkowej lub rezygnacji z niej. Tak było do końca 2018 r., gdy podatnik musiał zawiadomić urząd skarbowy o rezygnacji ze stosowania metody rachunkowej do końca ostatniego roku podatkowego, w którym tę metodę stosował.

Obecnie przepisy nakazują tylko poinformować urząd skarbowy (art. 9b ust. 4 ustawy o CIT), natomiast nie wykluczają korekty złożonego już zeznania – argumentowała spółka.

Dyrektor KIS zgadza się tylko na korektę błędów. NSA ma inne zdanie

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że taka korekta jest niemożliwa. Podatnicy mogą poprawiać błędy, ale nie mogą zmienić wstecznie złożonego oświadczenia woli dotyczącego rozliczania różnic kursowych – wyjaśnił.

WSA w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 2221/22) przyznał rację spółce. Nie miał wątpliwości, że ustawa o CIT nie przewiduje dzisiaj żadnego terminu na złożenie oświadczenia o rezygnacji z metody ustalania różnic kursowych. W art. 9b nie uregulowano wprost ani zakazu korygowania deklaracji podatkowych (z uwagi na zmianę wstecz decyzji co do wyboru metody), ani zakazu zmiany wyboru za lata wcześniejsze – zwrócił uwagę sąd.

Dodał, że jeżeli taka była wola ustawodawcy, to należało to zapisać w ustawie w sposób niebudzący wątpliwości. Ani podatnik ani organ podatkowy nie mogą domniemywać tego rodzaju ograniczeń – podkreślił WSA. W pełni zgodził się z nim sąd kasacyjny.

- NSA jednoznacznie potwierdził możliwość korygowania oświadczenia dotyczącego stosowania różnic kursowych. Podkreślił, że tego rodzaju oświadczenie jest częścią deklaracji podatkowej i może być korygowane jak wszystkie pozostałe elementy deklaracji (np. wysokość przychodów lub kosztów). Możliwe jest zatem korygowanie zawartych w deklaracji oświadczeń woli, a nie tylko błędów – relacjonuje wyrok Jakub Warnieło, szef zespołu sporów podatkowych MDDP, który był zarazem pełnomocnikiem w tej sprawie.