Cała wartość zbytej wierzytelności, łącznie z oprocentowaniem, pomniejsza majątek podatnika. To oznacza, że może on w pełni zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów – orzekł WSA w Gdańsku.
Sprawa dotyczyła komandytariusza, który wraz z innymi wspólnikami udzielił spółce pożyczek na finansowanie jej działalności. Były one oprocentowane. Gdy odsetki urosły do kwoty przekraczającej 760 tys. zł, podatnik i pozostali komandytariusze scedowali swoje wierzytelności za cenę nominalną na inną osobę.
Podatnik wykazał to w zeznaniu PIT-36 jako przychód ze zbycia praw majątkowych. Początkowo nie wziął pod uwagę koszów uzyskania przychodów, ale po jakimś czasie doszedł do wniosku, że powinien je uwzględnić. Złożył więc wniosek o stwierdzenie i zwrot nadpłaty. Uważał, że koszty są równe kwocie przychodu. Tłumaczył, że dokonując odpłatnej cesji wierzytelności, uzyskał przychód, ale jednocześnie pomniejszył stan swoich aktywów, bo stracił możliwość domagania się od spółki zapłaty wierzytelności. Osiągnięcie przychodu wiązało się więc z wyzbyciem się wierzytelności z własnego majątku i jej wartość powinna być w całości zaliczona do kosztów podatkowych cesji – uważał.
Organy podatkowe uznały jednak, że kosztem z odpłatnego zbycia wierzytelności jest tylko kwota główna pożyczki. Odmówiły uznania za koszt wartości odsetek naliczonych do dnia cesji, bo – jak uznały – podatnik nie poniósł takiego wydatku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku nie zgodził się z takim stanowiskiem. Wyjaśnił, że poniesienie kosztów nie musi wiązać się z bieżącym uszczupleniem zasobów finansowych. Kosztem jest zarówno wydatek (rozchód pieniężny), jak i odpis niebędący wydatkiem, powodujący zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów podatnika.
WSA wyjaśnił, że w zamian za zbywaną wierzytelność podatnik uzyskał kwotę pieniężną równą wartości nominalnej. W tym celu jednak musiał się wyzbyć wierzytelności. A zatem przeniesienie na cesjonariusza praw do dochodzenia odsetek z tytułu umowy pożyczki oznaczało dla podatnika uszczuplenie jego aktywów o wartość zbywanego prawa, czyli o wartość nominalną należnych odsetek – uznał WSA.
Z tego powodu orzekł, że przeniesienie prawa do żądania należnych odsetek jest kosztem, ponieważ jest podjęte w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Podobnie orzekł NSA w wyrokach z 21 listopada 2011 r. (sygn. akt II FSK 1509/11) i z 4 stycznia 2005 r. (sygn. akt FSK 833/04).
Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Gdańsku z 20 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 615/15.
