Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
/>
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej niezbędne jest często zapewnienie pracownikom odpowiedniej odzieży. Dotyczyć to może np. odzieży roboczej, ochronnej, a w przypadku pracowników mających bezpośredni kontakt z klientem także eleganckich garniturów czy też garsonek. Ubiór ten zazwyczaj zawiera cechy charakterystyczne dla danej firmy, jak: logo firmy, fason, kolorystyka czy też inne szczegóły. W podanych przypadkach wydatek na ubiór służbowy będzie kosztem uzyskania przychodów, pod warunkiem że odzież ta utraci charakter odzieży osobistej poprzez charakterystyczny krój, kolor, umieszczenie na nim w sposób trwały logo firmy. W praktyce wiele wątpliwości wzbudza odróżnienie wydatków na reklamę firmy od wydatków na jej reprezentację. Takie rozróżnienie jest niezwykle istotne, gdyż wydatki na reklamę mogą być kosztem podatkowym, natomiast wydatki o charakterze reprezentacyjnym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.
Z punktu widzenia podatku dochodowego zakup takiego stroju musi być indywidualnie rozpatrywany przez podatnika pod kątem zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych. W świetle wydawanych interpretacji strój taki będzie kosztem podatkowym, o ile pomiędzy wydatkiem na zakup stroju służbowego a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, czyli poniesiony wydatek ma wpływ na uzyskanie przychodu lub też funkcjonowanie firmy. Podatnik musi umieć wykazać, że wydatek związany z takim strojem może mieć wpływ na rozpoznawalność firmy, co pozwoli na pozyskanie nowych klientów, a także może wpłynąć na wzrost sprzedaży. Co do zasady, obowiązek posiadania takiego ubioru powinien wypływać np. z regulaminu firmy, na rzecz której wykonywana jest praca, lub z innych zasad działalności takiej firmy.
Wygląd osób mających bezpośredni kontakt z klientami służy identyfikacji spółki na zewnątrz i przyczynia się do zindywidualizowania firmy poprzez logo na ubraniach. Identyfikacja taka wpływa na umowy handlowe zawierane przez przedstawicieli handlowych, a zatem wpływa także na uzyskiwane przychody. Organy podatkowe podzielają taką opinię.
Organy podatkowe wskazują, że strojem firmowym może być tylko taki ubiór, który zawiera trwałe cechy charakterystyczne dla określonej firmy, np. logo, krój, barwa. Takie trwałe oznaczenie powinno być widoczne w taki sposób, aby mogło stanowić element o funkcji reklamowej i jednoznacznie identyfikować konkretną firmę.
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej IPTPB1/415-285/14-2/AP z 19 sierpnia 2014 r. stwierdził, że „wydatek na zakup stroju służbowego, o którym mowa we wniosku, wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, tylko i wyłącznie w przypadku, jeśli utraci on na trwałe charakter odzieży osobistej – np. w przypadku wyszycia na nim na stałe logo firmy”.
Do ewidencji kosztów reprezentacji i reklamy służy konto Pozostałe koszty rodzajowe. Zwykle w analityce prowadzonej do tego konta wyodrębnia się następujące konta: Koszty reprezentacji oraz Koszty reklamy.
Ujęcie księgowe kosztów reprezentacji i reklamy nie sprawia większych trudności merytorycznych i poniesione tego typu koszty księgowane są po stronie Wn konta Pozostałe koszty rodzajowe.
PRZYKŁAD 1
Garnitury
Jednostka zakupiła garnitury służbowe ze znakiem firmowym dla kierowników swoich oddziałów mających bezpośredni kontakt z klientami. Logo firmy zostało wszyte w sposób trwały i widoczny. Zakup zastał potwierdzony fakturą na wartość 2460 zł brutto (w tym VAT 460 zł) i zapłacony przelewem z rachunku bankowego jednostki.
Objaśnienia:
1. Faktura za zakup odzieży:
a) kwota brutto 2460 zł : strona Ma konta Rozrachunki z dostawcami;
b) kwota netto 2000 zł: strona Wn konta Koszty reklamy;
c) kwota VAT 460 zł: strona Wn konta VAT naliczony;
2. WB – zapłata faktury kwota 2460 zł: strona Wn konta Rozrachunki z dostawcami oraz strona Ma konta Rachunek bankowy.
Podstawa prawna
Ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 330 ze zm.). Ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm.).
