Otrzymywanie zaliczek sprawia czasem kłopoty, gdyż trzeba je ewidencjonować z chwilą wpływu. Informacja o ich otrzymaniu uzyskiwana zaś bywa nawet z kilkudniowym opóźnieniem. W takich sytuacjach paragon należy wystawić w momencie uzyskania wiedzy o wpłacie
CYKL: KASY REJESTRUJĄCE (CZ. 7)
Zakres obowiązków ciążących na podatnikach stosujących kasy rejestrujące częściowo wynika z przepisów ustawy o VAT (tj. z art. 111 ust. 3 ustawy o VAT), częściowo zaś z przepisów wykonawczych (tj. z par. 6 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas). [tabela]
Fiskalizacja
Jednym z obowiązków podatników prowadzących ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących jest obowiązek fiskalizacji użytkowanych kas. Przez fiskalizację kasy rozumie się jednokrotną i niepowtarzalną czynność inicjującą pracę modułu fiskalnego kasy z pamięcią fiskalną kasy, zakończoną wydrukiem dobowego raportu fiskalnego (zob. par. 2 pkt 2 rozporządzenia w sprawie kas). Fiskalizacja kasy oznacza nieodwracalne uaktywnienie pamięci fiskalnej. Od tego momentu zapisywane są wszystkie dane o operacjach prowadzonych na kasie.
Przepisy nie określają momentu, w którym powinna zostać dokonana fiskalizacja. Najbezpieczniej jest tego dokonać na co najmniej dzień przed planowanym rozpoczęciem ewidencjonowania przy użyciu tej kasy. Tym niemniej nie jest w mojej ocenie błędem dokonanie fiskalizacji w dniu rozpoczęcia ewidencjonowania.
Awaria
Artykuł 111 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, że jeżeli z przyczyn niezależnych od podatnika nie może być prowadzona ewidencja obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, podatnik jest obowiązany je ewidencjonować przy zastosowaniu rezerwowej kasy rejestrującej. W przypadku gdy ewidencjonowanie przy zastosowaniu rezerwowej kasy rejestrującej jest niemożliwe, podatnik nie może dokonywać sprzedaży.
Brzmienie tych przepisów powoduje, że w przypadku awarii stosowanej przez podatnika kasy rejestrującej prowadzenie sprzedaży podlegającej obowiązkowi ewidencjonowania (czyli sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych) jest możliwe tylko wtedy, jeśli posiada on sprawną kasę rezerwową. Jeśli podatnik nie posiada kasy rezerwowej albo nie jest możliwe ewidencjonowanie sprzedaży za jej pomocą (np. dlatego, że również ta kasa uległa awarii), ma on obowiązek zaprzestać sprzedaży podlegającej obowiązkowi ewidencjonowania (z wyjątkiem sprzedaży zwolnionej przedmiotowo z tego obowiązku). Naruszenie tego zakazu stanowi sprzedaż z pominięciem kasy rejestrującej, a więc przestępstwo skarbowe albo wykroczenie skarbowe – zob. art. 62 par. 4 i 5 kodeksu karnego skarbowego).
Częściowa zapłata
Paragraf 3 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas stanowi, że otrzymanie przed dokonaniem sprzedaży całości lub części należności (zapłaty) podlega ewidencjonowaniu z chwilą jej otrzymania. Przepis ten w istocie wymaga od podatników niemożliwego, gdyż bardzo często o jej otrzymaniu dowiadują się oni z większym lub mniejszym opóźnieniem. Opóźnienie to wynosi czasem nawet kilkadziesiąt dni (w przypadku podatników dowiadujących się o otrzymywanych wpłatach z chwilą otrzymania papierowego wyciągu).
Uznaje się, że w takich przypadkach sprzedaż należy ewidencjonować za pomocą kasy rejestrującej z chwilą uzyskania informacji o otrzymanej wpłacie (zob. interpretację indywidualną dyrektora IS w Bydgoszczy z 28 grudnia 2012 r., nr ITPP1/443-1208a/12/AJ). Czynności tej powinno towarzyszyć dokonanie stosownych zapisów w zeszycie korekt (z zapisów tych powinno wynikać, że zaewidencjonowana czynność stanowi sprzedaż, dla której obowiązek podatkowy powstał wcześniej, np. poprzedniego dnia).
Pozostała sprzedaż
Wskazany powyżej par. 3 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas jest jedynym przepisem określającym moment ewidencjonowania. W pozostałym zakresie należy przyjąć, że moment ewidencjonowania wyznacza moment powstania obowiązku podatkowego, a więc dokonanie dostawy towarów lub wykonanie usługi.
Zważywszy jednak, że ustawodawca nie reguluje tej kwestii wprost, w uzasadnionych przypadkach należy dopuścić ewidencjonowanie sprzedaży z pewnym opóźnieniem. Przykładowo, jeżeli podatnik świadczy usługę u klienta i wystawia mu fakturę, dopuścić należy – zważywszy, że paragon w takiej sytuacji i tak nie jest wydawany klientowi, lecz jest dołączany do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika (zob. art. 106h ust. 1 ustawy o VAT) – zaewidencjonowanie tej usługi przez podatnika bezpośrednio po powrocie do siedziby firmy.
Treść według rozporządzenia
Podstawowym dokumentem tworzonym przez kasę rejestrującą jest paragon. Z wydruku paragonu można jednak zrezygnować, jeśli kasa rejestrująca wydrukuje fakturę, a wartość sprzedaży i kwota podatku należnego zostanie zarejestrowana w raporcie fiskalnym dobowym kasy. Paragon jest obowiązkowo wydawany nabywcy (chyba że zażąda on wystawienia faktury, wówczas paragon jest zatrzymywany przez sprzedawcę i dołączany do kopii faktury – zob. art. 106h ust. 1 ustawy o VAT).
Treść paragonów wynika z przepisów par. 8 rozporządzenia w sprawie kas (co do zasady, gdyż istnieją również przepisy określające treść paragonów obowiązującą w szczególnych przypadkach – zob. par. 9 i par. 10 rozporządzenia w sprawie kas). [ramka]
Dodać należy, że – jak stanowi par. 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas – paragon fiskalny musi być czytelny i ma umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Z kolei par. 8 ust. 3 rozporządzenia stanowi, że informacje zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej powyżej, z wyjątkiem informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży oraz logo fiskalnego i numeru unikatowego kasy (te dwie ostatnie informacje muszą być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego).
Paragraf 8 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie kas stanowi, że paragon fiskalny zawiera co najmniej numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP). Wymóg ten powoduje, że w razie łączenia się przez przejęcie kasy rejestrujące przejmowanej jednostki mogą być używane tylko do dnia przejęcia. Nadal aktualna jest interpretacja indywidualna dyrektora IS w Katowicach z 31 stycznia 2008 r. (nr IBPP1/443-424/07/AZ), w której czytamy, że „w wyniku połączenia i wykreślenia z rejestru przedsiębiorców przejmowana jednostka przestaje istnieć jako podmiot prawa, a w konsekwencji przestają być aktualne NIP, REGON oraz adres jej siedziby. Z powyższego wynika, że ustanie bytu prawno-podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług w wyniku włączenia jednostki do innej jednostki, powoduje konieczność zakończenia pracy pamięci fiskalnej, gdyż może ona być użytkowana tylko przez podmiot, dla którego została fiskalizowana”.
Od 1 kwietnia 2013 r. nazwa towaru lub usługi na paragonie musi pozwalać na jednoznaczną ich identyfikację (zob. par. 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas). W związku z tym przepisu istniały przez kilka miesięcy wątpliwości, jak bardzo szczegółowe powinny być nazwy towarów i usług na paragonach. Ich efektem było wydanie przez ministra finansów interpretacji ogólnej z 12 września 2013 r. (nr PT7/033/1/589/MHL/13/RD94492), z której wynika, że nazwa towaru lub usługi na paragonie musi być na tyle szczegółowa, aby możliwe było na jej podstawie ustalenie, co jest przedmiotem obrotu. Nie jest zatem dopuszczalne stosowanie ogólnych nazw dla całych grupowań towarów. Jednak nie jest konieczne stosowanie nazw bardzo szczegółowych, np. zawierających nazwę producenta towaru. We wskazanej interpretacji ogólnej czytamy, że „podatnik stosujący nazewnictwo spełniające wymóg jednoznaczności, o którym mowa w przepisie par. 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia z 2013 r., zamiast posługiwać się takimi określeniami (właściwymi z reguły dla nazwy grupowania) jak warzywa/owoce, pieczywo, nabiał, napoje alkoholowe, napoje bezalkoholowe powinien stosować nazwy, jak np. pomidory, jabłka (dla grupy warzywa/owoce), chleb, bułka (dla grupy pieczywo), ser żółty, mleko (dla grupy nabiał), piwo, wino, wódka (dla grupy napoje alkoholowe), woda, sok (dla grupy napojów bezalkoholowych/soków)”.
Raporty dobowe i miesięczne
Obowiązkiem podatników prowadzących ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących jest sporządzanie raportów dobowych oraz miesięcznych (zob. par. 6 ust. 1 pkt 3 i 4 rozporządzenia w sprawie kas). Przyjmuje się, że obowiązek ten obciąża podatników tylko w zakresie, w jakim raporty te wykażą sprzedaż. Podatnicy nie mają zatem obowiązku sporządzać raportów dobowych oraz miesięcznych za dni oraz miesiące, w których nie zaewidencjonowano żadnej sprzedaży (zob. przykładowo interpretację indywidualną dyrektora IS w Łodzi z 21 listopada 2011 r., nr IPTPP2/443-492/11-2/BM).
Zwrot i uznana reklamacja
Zasady postępowania w przypadku zwrotu towarów i uznanych reklamacji towarów i usług, których dostawa lub świadczenie zostały zaewidencjonowane za pomocą kasy rejestrującej, określają przepisy par. 3 ust. 3 i 4 rozporządzenia w sprawie kas. Wynika z nich, że zdarzeń tych (zwrotów towarów i uznanych reklamacji towarów i usług) nie ewidencjonuje się za pomocą kas rejestrujących. Zdarzenia te, o ile skutkują zwrotem całości lub części należności (zapłaty) z tytułu sprzedaży ujmuje się w odrębnej ewidencji zawierającej:
1) datę sprzedaży,
2) nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy,
3) termin dokonania zwrotu towaru lub reklamacji towaru lub usługi,
4) wartość brutto zwracanego towaru lub wartość brutto towaru lub usługi będących przedmiotem reklamacji oraz wartość podatku należnego – w przypadku zwrotu całości należności z tytułu sprzedaży,
5) zwracaną kwotę (brutto) oraz odpowiadającą jej wartość podatku należnego – w przypadku zwrotu części należności z tytułu sprzedaży,
6) dokument potwierdzający dokonanie sprzedaży,
7) protokół przyjęcia zwrotu towaru lub reklamacji towaru lub usługi podpisany przez sprzedawcę i nabywcę.
Odnośnie do obowiązku ujęcia w ewidencji (a w konsekwencji posiadania) dokumentu potwierdzającego dokonanie sprzedaży wyjaśnić należy, że niekoniecznie musi to być paragon fiskalny wydany nabywcy. Jak czytamy w interpretacji indywidualnej dyrektora IS w Katowicach z 11 lipca 2013 r. (nr IBPP3/443-484/13/KG), „paragon fiskalny nie jest jedynym dokumentem przesądzającym o stanie faktycznym, który znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Dowodzenie zwrotu towaru, będącego podstawą dokonania korekty, na podstawie innych dokumentów aniżeli paragon fiskalny nie stoi w sprzeczności z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa podatkowego”. A zatem dopuszczalne jest stosowanie innych dokumentów potwierdzających dokonanie sprzedaży, np. skanów paragonów, oświadczeń czy potwierdzeń płatności kartą.
Wystawienie błędnego paragonu
Zdarza się, że podatnicy wystawią błędny paragon. Obowiązujący w takich przypadkach sposób postępowania określa par. 3 ust. 5 rozporządzenia w sprawie kas. Stanowi on, że w przypadku wystąpienia oczywistej pomyłki w ewidencji podatnik dokonuje niezwłocznie jej korekty przez ujęcie w odrębnej ewidencji:
1) błędnie zaewidencjonowanej sprzedaży (wartość sprzedaży brutto i wartość podatku należnego),
2) krótkiego opisu przyczyny i okoliczności popełnienia pomyłki oraz dołączenie oryginału paragonu fiskalnego dokumentującego sprzedaż, przy której nastąpiła oczywista pomyłka.
W przypadkach takich, zgodnie z par. 3 ust. 6 rozporządzenia w sprawie kas, podatnik ewidencjonuje przy zastosowaniu kasy sprzedaż w prawidłowej wysokości.
Przepisy powyższe mają zastosowanie do błędów wynikających z oczywistej pomyłki. Znaczenie tego pojęcia wyjaśnił dyrektor IS w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 12 lutego 2014 r. (nr IPPP2/443-1213/13-5/KOM), w której czytamy, że „przez oczywistą pomyłkę należy rozumieć taką pomyłkę, która ma miejsce w momencie sprzedaży, bądź niezwłocznie po niej. Przykładem takiej pomyłki może być np. pomyłka w ilości towaru – sprzedawca wydając np. 1,5 kg jabłek zaewidencjonuje na kasie 15 kg owoców lub pomyłka w cenie towaru – sprzedawca wydając np. chleb zamiast ceny brutto 2 zł naliczy na kasie 20 zł (...) Oczywista pomyłka jest to więc pomyłka, która jest łatwa do zauważenia, a oczywistość omyłki, rozumianej jako określenie niedokładności, nasuwa się każdemu bez potrzeby dodatkowych ustaleń, dokumentów”. Z interpretacji tej wynika, że nie są oczywistymi pomyłkami zdarzenia, które są ujawniane po pewnym czasie. W cytowanej interpretacji czytamy, że „nie można (...) zgodzić się z poglądem, że wnioskodawczyni ma możliwość dokonania korekty sprzedaży i podatku należnego na podstawie par. 3 ust. 5 ww. rozporządzenia, ponieważ błędnych danych w ewidencji, które są ujawniane po upływie dłuższego czasu od sprzedaży (na koniec dnia czy dnia następnego), nie można uznać za oczywiste omyłki, o których mowa w tym przepisie”.
Organy podatkowe uznając, że zdarzenia ujawniane po pewnym czasie nie są oczywistymi pomyłkami, nie wykluczają jednak możliwości dokonywania korekt związanych z takimi zdarzeniami. Dotyczy to nawet sytuacji, gdy podatnik nie posiada oryginału paragonu. Jak czytamy w interpretacji indywidualnej dyrektora IS w Warszawie z 14 maja 2014 r. (nr IPPP2/443-228/14-2/KOM), „zgodzić należy się z wnioskodawcą, że przysługuje mu uprawnienie do korekty sprzedaży i podatku należnego w przypadku braku oryginału paragonu dokumentującego sprzedaż leku, pod warunkiem, że zdarzenia te zostały udokumentowane wiarygodnymi dowodami”. W interpretacji tej organ podatkowy wyjaśnił również, że „dowodzenie zaistnienia błędu, będącego podstawą dokonania korekty, na podstawie innych dokumentów aniżeli oryginał paragonu fiskalnego, nie stoi w sprzeczności z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa podatkowego. W tym przypadku ciężar dowodu znajduje się po stronie podatnika, który w prowadzonej przez siebie dokumentacji powinien posiadać dowody potwierdzające stan rzeczywisty i w sposób niebudzący wątpliwości wykazać fakt pomyłki w ewidencji prowadzonej przy zastosowaniu kas rejestrujących”.
Zmiana miejsca używania
Nie ma przeszkód, aby podatnicy zmieniali miejsce używania kas rejestrujących. Obowiązki związane z taką zmianą określają przepisy par. 14 ust. 5–7 rozporządzenia w sprawie kas. Wynika z nich, że:
1) zmiana miejsca używania kasy nie wymaga odczytania zawartości pamięci fiskalnej kasy (zob. par. 14 ust. 7 rozporządzenia w sprawie kas),
2) w przypadku zmiany miejsca używania kasy podatnik zapewnia dokonanie zmiany w książce kasy w zakresie określenia miejsca jej używania oraz zapewnia dokonanie zmiany danych zapisanych w pamięci kasy dotyczących adresu punktu sprzedaży, w którym po dokonanej zmianie kasa będzie używana (zob. par. 14 ust. 6 rozporządzenia w sprawie kas),
3) podatnik w terminie 7 dni od dnia zmiany miejsca używania kasy informuje o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego, składając zgłoszenie aktualizacyjne danych dotyczących kasy, którego wzór stanowi załącznik nr 2 do rozporządzenia w sprawie kas (zob. par. 14 ust. 5 rozporządzenia).
Zakończenie pracy w trybie fiskalnym
W przypadku zakończenia przez kasę pracy w trybie fiskalnym na podatnikach ciążą obowiązki określone przepisami par. 15 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas. Z przepisów tych wynika, że w przypadkach takich podatnik:
1) wykonuje raport fiskalny dobowy i raport fiskalny okresowy (miesięczny),
2) składa w terminie 7 dni od dnia zakończenia pracy kasy w trybie fiskalnym wniosek do naczelnika urzędu skarbowego o dokonanie odczytu pamięci fiskalnej kasy, którego wzór stanowi załącznik nr 3 do rozporządzenia,
3) składa wniosek o wyrejestrowanie kasy z ewidencji prowadzonej przez naczelnika urzędu skarbowego,
4) dokonuje przy pomocy serwisanta kasy odczytu zawartości pamięci fiskalnej kasy przez wykonanie raportu rozliczeniowego za cały okres pracy kasy w obecności pracownika urzędu skarbowego.
Odczyt (raport) powinien być zakończony protokołem (jego wzór określa załącznik nr 4 do rozporządzenia) z czynności odczytania zawartości pamięci fiskalnej kasy, sporządzonym przez pracownika urzędu skarbowego (z zastrzeżeniem przepisów par. 27 rozporządzenia w sprawie kas, którego przepisy określają procedurę w razie stwierdzenia braku możliwości takiego odczytu). Raport (odczyt), o którym mowa stanowi załącznik do tego protokołu (zob. par. 15 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas).
Kradzież lub siła wyższa
W przypadku utraty kasy w wyniku kradzieży podatnik niezwłocznie powiadamia o tym naczelnika urzędu skarbowego oraz dołącza potwierdzenie zgłoszenia kradzieży wydane przez organy ścigania (zob. par. 17 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas). Przepis ten stosuje się odpowiednio w przypadku utraty kasy wskutek siły wyższej (zob. par. 17 ust. 4 rozporządzenia w sprawie kas), tj. również w takich przypadkach konieczne jest powiadomienie naczelnika urzędu skarbowego o utracie kasy.
Zdarza się, że skradziona lub utracona wskutek siły wyższej kasa zostaje przez podatników odzyskana. Zasady postępowania w takich przypadkach określają przepisy par. 17 ust. 2 i 3 rozporządzenia w sprawie kas. Przede wszystkim podatnicy obowiązani są niezwłocznie powiadomić o tym naczelnika urzędu skarbowego (zob. par. 17 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia w sprawie kas oraz par. 17 ust. 4 w zw. z par. 17 ust. 2 pkt 1 tego rozporządzenia). Przepisy nie określają wzoru takiego zawiadomienia, a więc może być ono dokonane w dowolnej formie.
Obowiązki ciążące na podatniku, który odzyskał skradzioną lub utraconą wskutek siły wyższej kasę rejestrującą, zależą od tego, czy ma on zamiar nadal ją użytkować. Jeżeli chce ją nadal użytkować musi ją poddać obowiązkowemu przeglądowi technicznemu (zob. par. 17 ust. 2 pkt 2 oraz par. 17 ust. 4 w zw. z par. 17 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia w sprawie kas). Jest on dokonywany przez serwisanta kas (zob. par. 31 ust. 4 rozporządzenia w sprawie kas), a jego zakres określają przepisy par. 34 ww. rozporządzenia. Ponowne rozpoczęcie użytkowania odzyskanej kasy może nastąpić nie wcześniej niż dnia następnego po dokonaniu obowiązkowego przeglądu technicznego (zob. par. 17 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia w sprawie kas oraz par. 17 ust. 4 w zw. z par. 17 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia).
W przypadku rezygnacji z prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu odzyskanej kasy podatnik dokonuje czynności określonych w par. 15, przewidzianych dla zakończenia przez kasę rejestrującą pracy w trybie fiskalnym (zob. par. 17 ust. 3 oraz par. 17 ust. 4 w zw. z par. 17 ust. 3 rozporządzenia w sprawie kas).
1 Okres przechowywania kopii dokumentów kasowych sporządzanych przy zastosowaniu kasy na nośniku papierowym dotyczących sprzedaży dokonanej do końca 2012 r. jest krótszy. Te kopie podatnicy obowiązani są przechowywać nie krócej niż przez 2 lata, licząc od końca roku, w którym nastąpiła sprzedaż (zob. par. 19 ust. 1 rozporządzenia ministra finansów z 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania – Dz.U. nr 212, poz. 1338 ze zm.).
Wymagana treść paragonów
Paragon fiskalny powinien zawierać co najmniej:
1) imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby podatnika lub miejsca zamieszkania podatnika,
2) numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP),
3) numer kolejny wydruku,
4) datę oraz godzinę i minutę sprzedaży,
5) oznaczenie PARAGON FISKALNY,
6) nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację (paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy – zob. par. 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas),
7) cenę jednostkową towaru lub usługi,
8) ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku,
9) wartość rabatów lub narzutów, o ile występują,
10) wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów,
11) wartość sprzedaży zwolnionej od podatku,
12) łączną kwotę podatku,
13) łączną kwotę sprzedaży brutto,
14) oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto,
15) kolejny numer paragonu fiskalnego,
16) numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
17) numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy,
18) logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
Podstawa prawna
Art. 160h ust. 1 oraz 111 ust. 3 i 3a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm.). Par. 3–17 rozporządzenia ministra finansów z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. poz. 363).
POPRZEDNIE CZĘŚCI CYKLU UKAZAŁY SIĘ:
● cz. 1 / 2 lutego 2015 / nr 21
● cz. 2 / 9 lutego 2015 / nr 26
● cz. 3 / 2 marca 2015 / nr 41
● cz. 4 / 9 marca 2015 / nr 46
● cz. 5 / 16 marca 2015 / nr 51
● cz. 6 / 30 marca 2015 / nr 61
