Subskrybuj nas na Youtube
Zwrot kosztów hotelu osobom, których miejscem pracy jest cały kraj, nie jest objęty PIT – orzekł WSA w Poznaniu.
Wyrok potwierdza linię orzeczniczą ukształtowaną po wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie nieodpłatnych świadczeń pracowniczych. Zapoczątkowały ją wyroki NSA z 19 września 2014 r. (sygn. akt II FSK 2280/12) i z 2 października 2014 r. (sygn. akt II FSK 2387/12).
Sprawa dotyczyła spółki, która finansuje pracownikom noclegi. Ich praca bowiem polega na ciągłym przemieszczaniu się między miejscowościami na terenie kraju i przeprowadzaniu wizyt u obecnych i potencjalnych klientów. Z umowy o pracę wynika, że miejscem jej wykonywania jest teren całej Polski. Pracownicy nie odbywają więc typowych podróży służbowych.
Spółka wskazała, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 25 lipca 2012 r. (sygn. akt II UK 65/12) nie jest podróżą służbową wykonywanie pracy (zadań) w różnych miejscowościach, gdy pracownik jest zobowiązany do stałego wykonywania pracy (zadań) w tych miejscowościach.
Dodała, że za czas przemieszczania się między miejscowościami nie wypłaca pracownikom diet ani innych należności za podróże służbowe. Pracownicy muszą jednak nocować poza miejscem zamieszkania. Przyjęto więc, że najpierw sami za nie płacą, a następnie pracodawca zwraca im te wydatki.
Spółka była przekonana, że wartość noclegów nie jest dla pracowników przychodem ze stosunku pracy i w związku z tym nie musi ona pobierać zaliczki na PIT od zwracanych kwot.
Innego zdania był dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu. Potwierdził, że skoro pracownik nie jest w podróży służbowej, to pracodawca nie ma obowiązku wypłaty diet ani innych należności z nią związanych. W takiej sytuacji jednak zwrot kosztów noclegu należy traktować jako świadczenie na rzecz pracownika, które nie jest zwolnione na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT. Należy więc doliczyć jego wartość do przychodu pracownika ze stosunku pracy, a spółka powinna potrącić od niego zaliczkę na PIT.
Interpretację tę uchylił poznański sąd. Powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) o nieodpłatnych świadczeniach, w którym TK wskazał, kiedy nieodpłatne świadczenie może zostać uznane za przychód pracownika. Z wytycznych trybunału wynika, że musi ono być spełnione za zgodą pracownika, w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy), przynieść mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, a korzyść ta musi być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.
WSA przyznał, że w sprawie część przesłanek została spełniona – zwrot kosztów noclegu został przyznany pracownikom za ich zgodą, a korzyść jest wymierna i przypisana do konkretnej osoby. Nie została jednak spełniona kolejna przesłanka – świadczenie zostało bowiem poniesione w interesie pracodawcy, bo to jemu przyniosło korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy – zauważył WSA.
Wyrok jest nieprawomocny.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Poznaniu z 20 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Po 548/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
