Działalność zakładana na okres wakacyjny – tak jak i całoroczna – wymaga dopełnienia formalności, przede wszystkim zarejestrowania. Obecnie dzięki Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej nie stwarza to większego problemu. Wniosek CEIDG-1 można złożyć przez internet lub osobiście w urzędzie gminy (miasta).
Warto od razu zadeklarować sposób opodatkowania PIT. Do wyboru są: skala podatkowa, podatek liniowy, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych i karta podatkowa. Wystarczy zaznaczyć odpowiednią rubrykę w CEIDG-1. Jedynie decyzja o wyborze karty podatkowej (o ile dana działalność jest nią objęta) wymaga dołączenia do wniosku oddzielnego zgłoszenia PIT-16.
Kiedy nie trzeba płacić VAT
Przy okazji rejestracji w CEIDG nie uda się załatwić formalności związanych z VAT, ale też nie zawsze jest to konieczne, szczególnie gdy chodzi o działalność sezonową. Podatnicy rozpoczynający wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu VAT (np. sprzedaż, wynajem) zasadniczo są z tego podatku zwolnieni w ramach limitu 150 000 zł. Podana kwota to wartość sprzedaży (bez VAT). Rozpoczynając działalność, podatnik korzysta ze
zwolnienia podmiotowego, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy ustawowego progu (wspomniane 150 tys. zł) w proporcji do okresu prowadzenia działalności w danym roku podatkowym. Przykładowo, rozpoczynając działalność 5 czerwca, wysokość limitu (obowiązującego do końca roku) obliczymy w następujący sposób: (150 000 zł x 209, tj. liczba dni do końca roku) / 365 dni = 85 890 zł.
Ze
zwolnienia z VAT można dobrowolnie zrezygnować. Trzeba o tym poinformować naczelnika urzędu skarbowego przed dniem wykonania pierwszej czynności podlegającej tej daninie.
Z drugiej strony preferencja w ogóle nie dotyczy specyficznych rodzajów działalności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT, m.in.
sprzedaży wyrobów tytoniowych czy świadczenia usług jubilerskich albo doradczych. W takich wypadkach ze zwolnienia podmiotowego nie można korzystać.
Zwolnienie z podatku lub karta
Przychody z pewnych rodzajów działalności (w tym także sezonowej) mogą być z podatku dochodowego zwolnione. Latem popularna jest np. agroturystyka. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 43 ustawy o
PIT wolne od podatku są dochody z wynajmu pokoi gościnnych, w budynkach mieszkalnych położonych na terenach wiejskich w gospodarstwie rolnym, osobom przebywającym na wypoczynku – jeżeli liczba wynajmowanych pokoi nie przekracza 5. Preferencja obejmuje też dochody uzyskane z tytułu wyżywienia gości.
Jeśli wynajmujący nie może korzystać ze zwolnienia z PIT i musi płacić podatek, warto rozważyć skorzystanie z najprostszej formy rozliczeń z fiskusem, jaką jest karta podatkowa. Zgodnie z art. 23 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, w ten sposób mogą być opodatkowane usługi hotelarskie polegające na wynajmie pokoi gościnnych i domków turystycznych (w tym wydawanie posiłków). Warunkiem jest, aby łączna liczba pokoi, w tym także w domkach turystycznych, nie przekraczała 12 (usługi te wymienione są w części XII Tabeli miesięcznych stawek podatku dochodowego w formie karty podatkowej, stanowiącej załącznik nr 3 do ustawy, poz. 4). Istotne jest, że nie ma tu ograniczenia, że chodzi tylko o pokoje położone na terenie gospodarstwa rolnego.
Tego rodzaju usługi można świadczyć przy zatrudnieniu nie więcej niż dwóch pracowników lub dwóch pełnoletnich członków rodziny, nie wyłączając małżonka. Podatnik na karcie płaci podatek w wysokości ustalonej w decyzji naczelnika urzędu skarbowego. Nie musi prowadzić ewidencji przychodów ani składać zeznania rocznego (jedynie roczną informację o wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne, zapłaconej i odliczonej od karty podatkowej).
Przedsiębiorca płatnikiem
Osoby, które prowadzą zarejestrowaną działalność sezonową przy pomocy pracowników, stają się płatnikami PIT. Muszą więc obliczać i odprowadzać do urzędu skarbowego zaliczki także wówczas, jeśli zawierają z pracownikami umowy cywilnoprawne. Zleceniobiorcy otrzymują w tym wypadku przychody z działalności wykonywanej osobiście. Przedsiębiorca, obliczając zaliczkę, stosuje do świadczenia (pomniejszonego o 20-proc. koszty uzyskania przychodów oraz potrącone składki ZUS) najniższą – 18-proc. stawkę skali podatkowej. Zaliczkę zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, pobranej ze środków podatnika. Zaliczki trzeba przekazać do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym je pobrano, na rachunek urzędu skarbowego właściwego dla płatnika.
Płatnik, który nie wypełnił obowiązku obliczenia i pobrania zaliczek lub też jej nie wpłacił, odpowiada za to całym swoim majątkiem. Naraża się także na odpowiedzialność karną skarbową.
Trzeba wystawić informację
Oprócz bieżących rozliczeń z fiskusem zleceniodawca ma też obowiązki informacyjne. Po pierwsze, musi przesłać do właściwego dla niego urzędu skarbowego roczną deklarację o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R). Dodatkowo płatnik musi przekazać zleceniobiorcy i jego urzędowi skarbowemu informację PIT-11 (o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy). Podstawowe terminy składania PIT-4R i PIT-11 to odpowiednio: koniec stycznia i koniec lutego następnego roku. Jednak gdy przedsiębiorca przestaje prowadzić działalność w trakcie roku, informacje składa do dnia jej zaprzestania.
Od małych wypłat nie ma zaliczki
Przedsiębiorca, który pracownikom sezonowym wypłaca nie więcej niż 200 zł, nie musi potrącać zaliczki. Należność w takiej kwocie – o ile jest ona wypłacana na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej z osobą, z którą przedsiębiorca nie ma podpisanej umowy o pracę – nie jest opodatkowana skalą, lecz zryczałtowanym PIT. Wynosi on 18 proc. przychodu (nie potrąca się kosztów). Ponieważ rozliczenie ma postać zryczałtowaną, przychodów takich nie łączy się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej. W rezultacie to płatnik przekazuje zryczałtowany podatek do swojego urzędu skarbowego do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym go pobrał. Po zakończeniu roku wypełnia się deklarację PIT-8AR.
Przekroczenie limitu zwolnienia podmiotowego wiąże się z obowiązkiem złożenia w urzędzie skarbowym formularza VAT-R
Dokumenty do wypełnienia
Formularze związane z podejmowaniem sezonowej działalności gospodarczej:
● CEIDG-1 – wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej
Opcjonalnie m.in.:
● PIT-16 – wniosek o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej
● VAT-R – zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług.
Wielofunkcyjny CEIDG-1
Wniosek CEIDG-1 dla osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą jest jednocześnie:
● wnioskiem o uzyskanie, zmianę albo skreślenie wpisu w rejestrze REGON;
● zgłoszeniem identyfikacyjnym albo aktualizacyjnym do naczelnika urzędu skarbowego (NIP);
● oświadczeniem o wyborze formy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych;
● zgłoszeniem albo zmianą zgłoszenia płatnika składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Warunki zwolnienia z PIT agroturystyki
● wynajmowane pokoje gościnne znajdują się w budynkach mieszkalnych,
● budynki te położone są na terenie wiejskim, w gospodarstwie rolnym,
● wynajem oferowany jest osobom przebywającym na wypoczynku,
● liczba wynajmowanych pokoi nie przekracza 5.
PRZYKŁADY
1 Zwolnienie z kasy fiskalnej przysługuje w ramach limitu
Podatnik rozpoczął sprzedaż na rzecz osób fizycznych 5 czerwca. W jaki sposób ma wyliczyć kwotę zwolnienia z obowiązku posiadania kasy fiskalnej?
Zwalnia się z obowiązku prowadzenia ewidencji za pomocą kasy fiskalnej podatników rozpoczynających dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych – jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20 000 zł. Zatem kwota 20 000 zł to limit roczny. W przypadku podatników, którzy rozpoczynają sprzedaż w trakcie roku, musi zostać ona proporcjonalnie pomniejszona, z dokładnością co do dnia, podobnie jak to ma miejsce przy obliczaniu limitu obrotu dla celów zwolnienia z VAT. Zatem podatnik, który rozpoczął sprzedaż na rzecz osób fizycznych 5 czerwca, musi wyliczyć samodzielnie kwotę limitu według następującego wzoru: (20 000 zł x 209, tj. liczba dni do końca roku) / 365 dni = 11 452 zł.
Podatnik straci zwolnienie z obowiązku posiadania kasy po upływie 2 miesięcy następujących po miesiącu, w którym przekroczy tak wyliczony limit. Jeśli nastąpi to np. w lipcu, terminem ustawowym na zainstalowanie kasy jest 1 października.
2 Przy działalności sezonowej nie traci się statusu podatnika VAT
Przedsiębiorca w okresie letnim prowadzi punkty gastronomiczne nad morzem. Przez resztę roku jego działalność jest zawieszona. Czy na potrzeby stosowania przepisów o VAT traktowany jest jako rozpoczynający, czy też jako kontynuujący działalność gospodarczą?
W przypadku czasowego zaprzestania wykonywania czynności podlegających VAT w wyniku zawieszenia działalności przez osobę fizyczną, a następnie ponownego (w kolejnym sezonie) wznowienia ich wykonywania, mamy do czynienia z tym samym podatnikiem posługującym się tym samym NIP. Wznowienie działalności po kilkumiesięcznej przerwie nie ma wpływu na byt osoby fizycznej jako podatnika VAT. Taki wpływ miałoby np. zlikwidowanie działalności prowadzonej jednoosobowo i podjęcie jej w formie spółki osobowej, ale nie zaniechanie na pewien czas wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem podejmując po okresie zawieszenia działalność gospodarczą w kolejnym sezonie, podatnik dokonuje tego jako kontynuujący, a nie rozpoczynający działalność. Oznacza to, że np. ustalając prawo do zwolnienia podmiotowego w ramach limitu 150 000 zł, bierze pod uwagę wartość sprzedaży (bez VAT) z poprzedniego roku. Stosuje także cały limit roczny (20 000 zł) zwolnienia z obowiązku posiadania kasy fiskalnej (por. interpretację dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 25 kwietnia 2013 r. nr ITPP1/443-89/13/AJ).
Podstawa prawna
Art. 113 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm.).
Art. 23 ust. 1a ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. nr 144, poz. 930 ze zm.).
Art. 13 pkt 8, art. 22 ust. 9, art. 41 ust. 1, art. 42, art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.).
Subskrybuj nas na Youtube
