Koniec roku skłania wielu rodaków do powrotu z zarobkowej emigracji. Po przyjeździe do Polski takie osoby będą musiały dopełnić kilku obowiązków podatkowych. Na początek trzeba będzie ustalić, w którym urzędzie skarbowym trzeba się rozliczać.
Prawidłowe ustalenie właściwości miejscowej urzędu skarbowego nie jest łatwym zadaniem. Zależy ona od wielu czynników, w tym m.in. od tego, czy chodzi o osobę fizyczną czy prawną, mającą miejsce zamieszkania w Polsce, rodzaju podatku czy źródła dochodów.
Ogólne zasady ustalania właściwości miejscowej organów podatkowych zostały uregulowane w Ordynacji podatkowej, a doprecyzowane w rozporządzeniu ministra finansów w sprawie właściwości organów podatkowych.
Jak wskazuje Lesław Mazur, menedżer w Ernst & Young, tak, w odniesieniu do osób fizycznych zasadą jest, że właściwym miejscowo organem podatkowym powinien być organ ustalony według miejsca zamieszkania podatnika w Polsce.
Jednak, jeżeli dana osoba nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Polski, wówczas właściwość miejscową organów podatkowych w sprawach opodatkowania PIT ustala się według miejsca pobytu tej osoby w Polsce (gdy nie prowadzi ona działalności gospodarczej) lub miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (jeżeli ta osoba taką działalność prowadzi).
– W przypadku gdy osoba nieposiadająca polskiej rezydencji podatkowej prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą na terenie więcej niż jednego województwa, właściwy miejscowo powinien być naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście – podpowiada Lesław Mazur.
Jednocześnie zastrzega, że czasem może się zdarzyć i tak, że w konkretnym przypadku nie jest możliwe precyzyjne wskazanie właściwego organu podatkowego. Wówczas będzie to naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście lub prezydent miasta stołecznego Warszawy (w zakresie podatków lokalnych).
Ważne
Za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce przepisy ustawy o PIT uważają osobę fizyczną, która: posiada w RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.