Podatnicy mogą nadal dokumentować dostawy wewnątrzwspólnotowe zgodnie z ustawą o VAT, mimo że od 1 stycznia br. obowiązuje unijne rozporządzenie w tym zakresie.
Potwierdził to właśnie dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Wcześniej to samo stwierdziło Ministerstwo Finansów w komunikacie, który opublikowało na swojej stronie internetowej. Resort wskazywał, że do czasu uchwalenia nowelizacji krajowych przepisów (stosowne zmiany są już w Sejmie – druk nr 208), podatnicy mają wybór: mogą stosować albo polskie przepisy, albo unijne rozporządzenie. Ważne tylko, żeby robili to konsekwentnie.
Nowelizacja z poślizgiem
Problem wziął się stąd, że Polska nie wdrożyła tzw. szybkich zmian w VAT (z ang. quick fixes), które wynikają z dyrektywy Rady (UE) 2018/1910 z 4 grudnia 2018 r. Na ich pakiet składa się też obowiązujące od 1 stycznia br. rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z 4 grudnia 2018 r. Jak każde rozporządzenie unijne nie wymaga ono wdrożenia do krajowego porząku.
Ostatecznie jednak polskie przepisy zostaną dostosowane zarówno do wymogów z dyrektywy, jak i rozporządzenia unijnego. Zakłada to projekt wspomnianej nowelizacji ustawy o VAT.
Tak długo jednak jak nowelizacja nie zostanie uchwalona, podatnicy dokonujący wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT) zastanawiają się, które przepisy mają stosować – czy wynikające z unijnego rozporządzenia, czy krajowe. Problem dotyczy m.in. tego, jakie dokumenty muszą zgromadzić, aby móc zastosować 0-proc. stawkę VAT.
W unijnym rozporządzeniu wskazano bowiem dodatkowe warunki – tzw. domniemania (art. 45a). Przykładowo, domniemywa się że towary zostały wysłane do innego kraju UE, jeśli sprzedawca posiada co najmniej dwa niesprzeczne ze sobą dowody, które to potwierdzają.
Wystarczą krajowe wymogi
Z takim problemem zetknęła się spółka produkcyjna, na której pytanie odpowiedział w interpretacji dyrektor KIS. Wyjaśnił, że nawet jeśli podatnik nie spełni warunków z unijnego rozporządzenia, to i tak będzie mógł zastosować przy WDT stawkę proc., jeśli tylko będzie miał dowody wymagane przez polską ustawę o VAT, wymienione w art. 42 ust. 3–5 ustawy i uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Muszą one łącznie potwierdzać to, że towar został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy w innym państwie członkowskim UE.
Organ wyjaśnił, że chodzi o takie dokumenty jak:
- faktura dokumentująca sprzedaż,
- dokument dostawy, zawierających m.in. specyfikację towarów (m.in. nazwę, ich ilość),
- międzynarodowy list przewozowy CMR,
- oświadczenia kontrahenta, potwierdzające odbiór towarów w innym kraju UE niż Polska, zawierające informacje dotyczące numeru faktury, numeru zamówienia, numeru dokumentu dostawy, daty wysyłki/wydania towarów przez sprzedawcę, miejsca i daty potwierdzenia odbioru towarów.
Interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 10 lutego 2020 r., sygn. akt 0112-KDIL4.4012.523.2019.2.TKU
