Subskrybuj nas na Youtube
Jaką stawką VAT opodatkować budowę obiektów mieszkalnych przeznaczonych na placówki opiekuńczo-wychowawcze?
Czy w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu ciężarowego trzeba złożyć VAT-23?
Jak rozliczyć premię pieniężną otrzymaną z pominięciem dystrybutorów Ile czasu podatnik musi przechowywać dokumentację podatkową, jeżeli odliczał stratę.
Czy do budowy budynków mieszkalnych, z przeznaczeniem na placówki opiekuńczo-wychowawcze, w zakresie robót w bryle budynku stosuje się stawkę VAT 8 proc., a do robót poza bryłą budynku (tj. podłączenie do wodociągu, kanalizacji, gazociągu oraz zagospodarowania terenu) stawkę 23 proc.?
Stawkę VAT w wysokości 8 proc. stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym (zob. art. 41 ust. 12 w zw. z ust. 2 i art. 146aa pkt 2 ustawy o VAT).
Z kolei przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w PKOB w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 12b ustawy o VAT (art. 41 ust. 12a ustawy o VAT).
Przy czym obiekty budownictwa mieszkaniowego to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dzialeWewnątrzwspólnotowe nabycie samochodu ciężarowego a VAT-23 [PORADNIA PODATKOWA] 11 (zob. art. 2 pkt 12 ustawy o VAT). Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. nr 112, poz. 1316 ze zm.) w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 – mieszkalnych jednorodzinnych, 112 – o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 – zbiorowego zamieszkania. Klasa 1130 – Budynki zbiorowego zamieszkania – obejmuje m.in.: budynki zbiorowego zamieszkania, w tym domy mieszkalne dla ludzi starszych, studentów, dzieci i innych grup społecznych, np. domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych itp.
Z kolei w myśl art. 41 ust. 12b ustawy o VAT do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w art. 41 ust. 12a ustawy o VAT nie zalicza się:
- budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 mkw.;
- lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 mkw.
Przy czym w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity 8-proc. stawkę podatku stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (zob. art. 41 ust. 12c ustawy o VAT).
W analizowanej sprawie do wykonania usług budowlanych w ramach budowy budynku mieszkalnego (w bryle budynku) sklasyfikowanego w PKOB 1130, a zatem stanowiącego obiekt budownictwa mieszkaniowego, o którym mowa w art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, zastosowanie znajdzie preferencyjna stawka podatku w wysokości 8 proc., zgodnie z art. 41 ust. 12 w zw. z ust. 2 i art. 146aa pkt 2 ustawy o VAT. Natomiast 8-proc. stawka nie będzie miała zastosowania do robót budowlanych, realizowanych na gruncie poza obiektem. Roboty poza bryłą budynku będą opodatkowane stawką 23 proc. na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa pkt 1 ustawy o VAT (zob. interpretacja indywidualna dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 sierpnia 2018 r., nr 0115-KDIT1-1.4012.495.2018.1.JP).
Podstawa prawna
Art. 41 i 146aa ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.).
Podatnik zakupił w Holandii samochód ciężarowy, który będzie środkiem trwałym w firmie. Wykazuje to w deklaracji VAT-7 jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów po stronie podatku należnego i naliczonego (poz. 24, 38, 44). Czy do tego zakupu musi dodatkowo złożyć w urzędzie skarbowym informację VAT-23?
Jak stanowi art. 103 ust. 4 w zw. z art. 103 ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący wewnątrzwspólnotowych nabyć nowych środków transportu lub innych środków transportu (w tym samochodów ciężarowych), które mają zostać zarejestrowane na terytorium kraju (względnie które nie podlegają rejestracji, a mają być użytkowane na terytorium kraju), obowiązani są do obliczania i wpłacania podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego. Wewnątrzwspólnotowe nabycia środków transportu, których dotyczy ten przepis, wykazywane są na zasadach ogólnych w poz. 23 i 24 deklaracji VAT-7/VAT-7K. Dodatkowo kwota podatku należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć środków transportu podlegająca wpłacie w terminie wynikającym z art. 103 ust. 4 w zw. z art. 103 ust. 3 ustawy o VAT wykazywana jest w poz. 38 deklaracji VAT-7/VAT-7K. Składana jest również w takich przypadkach informacja VAT-23 (zob. art. 103 ust. 5 ustawy o VAT).
W świetle powyższego w przedstawionej sytuacji nie jest wystarczające wykazanie wewnątrzwspólnotowego nabycia przedmiotowego samochodu ciężarowego po stronie podatku należnego (w poz. 23 i 24 deklaracji VAT-7/VAT-7K) i – jeżeli samochód będzie wykorzystywany do działalności opodatkowanej – podatku naliczonego (w poz. 43 i 44 deklaracji VAT-7/VAT-7K). Konieczne jest dodatkowo:
- wpłacenie na rachunek urzędu skarbowego podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia tego samochodu ciężarowego w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego (z treści pytania nie wynika, czy podatnik to uczynił),
- wykazanie tego podatku w poz. 38 deklaracji VAT-7/VAT-7K (z treści pytania wynika, że podatnik zamierza to zrobić),
- złożenie informacji VAT-23.
A zatem w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem samochodu ciężarowego, o którym mowa, podatnik obowiązany jest złożyć informację VAT-23.
Podstawa prawna
Art. 103 ust. 3‒5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.).
Podatnik otrzymał od producenta ABC notę księgową dokumentującą przyznaną mu premię pieniężną. Premia ta została przez producenta przyznana z pominięciem dystrybutorów, od których podatnik dokonywał zakupów. Czy w tej sytuacji podatnik jest obowiązany rozliczyć otrzymanie premii na gruncie VAT?
Premie pieniężne otrzymywane z tytułu wartości dokonanych zakupów stanowią rodzaj rabatu. Orzekł tak Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 25 czerwca 2012 r. (sygn. akt I FPS 2/12), stwierdzając, że „wypłata kontrahentowi bonusu warunkowego (premii pieniężnej) z tytułu osiągnięcia określonej wielkości sprzedaży lub terminowości regulowania należności stanowi rabat (…) zmniejszający podstawę opodatkowania”.
W przedstawionym stanie faktycznym premię pieniężną spółka otrzymała nie od podmiotów, od których nabywała towary producenta X, lecz bezpośrednio od tego ostatniego. Przyjmuje się, że w tego typu sytuacjach przyznawane rabaty obniżają podstawę opodatkowania oraz – jeżeli wystąpił – podatek należny podatników przyznających te rabaty (zob. przykładowo wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 24 października 1996 r. w sprawie C-317/94 czy z 15 października 2002 r. w sprawie C-427/98) bez konieczności wystawiania faktury korygującej (zob. przykładowo interpretacje indywidualne dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 października 2018 r., nr 0112-KDIL1-2.4012.636.2018.2.JO, oraz z 3 stycznia 2019 r., nr 0113-KDIPT1-2.4012.827.2018.1.JS).
Również bez otrzymania faktury korygującej do obniżania podatku odliczonego w tego typu sytuacjach obowiązani są – jak się przyjmuje – podatnicy otrzymujący rabaty pośrednie (w tym w formie przyznania premii pieniężnej). W szczególności stanowisko takie reprezentują organy podatkowe, czego przykładem może być interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 18 września 2013 r. (nr IPTPP2/443-461/13-4/JS), interpretacja indywidualna dyrektora IS w Warszawie z 18 maja 2015 r. (nr IPPP1/4512-260/15-2/AS) czy interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 5 kwietnia 2018 r. (nr 0112-KDIL1-3.4012.47.2018.2.KM). Jak czytamy w ostatniej z tych interpretacji, „w przypadku udzielenia przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy rabatu mającego charakter tzw. rabatu pośredniego, udokumentowanego notą księgową, Wnioskodawca będzie miał obowiązek pomniejszenia wartości netto z tytułu krajowego nabycia towaru w rozliczeniu za okres, w którym otrzyma rabat (i wykazania przedmiotowego rabatu w deklaracji VAT-7 w części dotyczącej nabycia towarów na terytorium kraju)”.
A zatem w związku z otrzymaną notą podatnik powinien obniżyć u siebie kwotę podatku odliczonego. Uważam przy tym, że jeżeli z treści otrzymanej noty nie wynika kwota tego podatku, należy go obliczyć stosując metodę „w stu” (z zastrzeżeniem, że jeżeli przyznana premia dotyczy zakupu towarów opodatkowanych różnymi stawkami VAT, to kwotę premii należy proporcjonalnie przyporządkować do wartości zakupów opodatkowanych poszczególnymi stawkami).
Podstawa prawna
Art. 29a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.).
W 2015 r. osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą wykazała stratę z tej działalności. Stratę tę podatnik ten odliczał od dochodów z działalności gospodarczej osiągniętych w latach 2016 i 2017. Jak długo osoba ta ma obowiązek przechowywać podatkową księgę przychodów i rozchodów i dokumenty dotyczące 2015 r.?
Jak stanowi art. 86 par. 1 ordynacji podatkowej, podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe stanowią inaczej. Zobowiązania podatkowe przedawniają się zaś co do zasady z upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (zob. art. 70 par. 1 ordynacji podatkowej). Najczęściej zatem podatnicy obowiązani są przechowywać księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do upływu pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.
Często okres przechowywania ksiąg i związanych z ich prowadzeniem jest dłuższy. Jeden z takich przypadków ma miejsce, jeżeli podatnicy odliczają stratę poniesioną w roku podatkowym w jednym z pięciu kolejnych lat podatkowych (zob. art. 9 ust. 3 ustawy o PIT oraz art. 7 ust. 5 ustawy o CIT). Przyjmuje się, że w przypadkach takich księgi i dokumenty dotyczące roku, w którym poniesiona została strata, muszą być przechowane aż do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego za rok podatkowy, w którym strata była odliczana (niekiedy zatem nawet ponad 10 lat). Stanowisko takie reprezentują zarówno organy podatkowe (zob. np. interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 sierpnia 2015 r., nr IBPB-1-2/4510-150/15/AnK), jak i sądy administracyjne. Jak czytamy w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 16 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Gl 292/13), „strata podatkowa wpływająca na stan zobowiązania przedawnionego nie podlega weryfikacji. Jeżeli jednak – z woli podatnika – zostanie elementem innego stanu faktycznego wpływającego na wysokość zobowiązania podatkowego, które nie uległo przedawnieniu, podlega weryfikacji (w zakresie tego nieprzedawnionego zobowiązania) na zasadach ogólnych. To podatnik decyduje o powiązaniu straty za dany rok z innym stosunkiem prawnopodatkowym. Konsekwencją takiej decyzji jest obowiązek przechowywania ksiąg dokumentujących powstanie straty, do momentu przedawnienia zobowiązania podatkowego za rok, w którym pomniejszono dochód o poniesioną wcześniej stratę”.
W przedstawionej sytuacji strata z działalności gospodarczej poniesiona przez podatnika w 2015 r. była przez podatnika odliczana w latach 2016 i 2017. Oznacza to, że podatkową księgę przychodów i rozchodów dotyczącą 2015 r. osoba ta ma obowiązek przechowywać przynajmniej do końca 2023 r.
Podstawa prawna
Art. 70 par. 1 oraz art. 86 par. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. ‒ Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.).
Art. 9 ust. 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.).