Subskrybuj nas na Youtube
Instytucja finansowa (bank, ubezpieczyciel), która należy do grupy podmiotów powiązanych, nie musi ustalać wspólnej podstawy opodatkowania w podatku bankowym z innymi podmiotami z grupy – orzekł wczoraj WSA w Warszawie.
To już trzeci wyrok warszawskiego WSA dotyczący zasad ustalania podstawy opodatkowania w podatku bankowym. Kwota wolna od tej daniny wynosi 2 mld zł. Nie ma jednak zgodności, jak należy ją stosować.
Wczorajszy wyrok był korzystny dla firmy ubezpieczeniowej, podobnie jak wyrok tego samego sądu z 25 maja 2018 r. (sygn. akt III SA/Wa 2664/17). Inaczej jednak orzekł WSA w wyroku z 17 kwietnia 2018 r. (sygn. akt III SA/Wa 1977/17).
Ostatecznie spór o to rozstrzygnie więc Naczelny Sąd Administracyjny.
Chodzi o art. 5 ust. 2 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych (t.j. DZ.U. z 2017 r. poz. 1410), popularnie zwanym podatkiem bankowym, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest nadwyżka sumy aktywów podatnika ponad kwotę 2 mld zł. Innymi słowy, 2 mld zł aktywów banku czy ubezpieczyciela to kwota wolna i jeśli aktywa ustalone zgodnie z przepisami nie przekraczają tego limitu, to podatku nie trzeba płacić. To nie budzi wątpliwości.
Problemy sprawia drugie zdanie przepisu z art. 5 ust. 2 ustawy.
Zgodnie z nim, nadwyżkę sumy aktywów „oblicza się łącznie dla wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą”.
O właściwe rozumienie tego przepisu toczył się spór w rozstrzygniętej wczoraj sprawie. Skarżącym był ubezpieczyciel, należący do grupy kapitałowej. Jedynym jego akcjonariuszem był podmiot zagraniczny, który równolegle posiada udziały w czterech innych spółkach ubezpieczeniowych działających w Polsce.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się ze spółką, że w świetle przepisów o podatku bankowym nie jest ona podmiotem zależnym ani współzależnym. Uznał jednak, że kwota wolna nie dotyczy tylko tej spółki. Podstawę opodatkowania muszą ustalić wspólnie wszystkie podmioty w grupie – wynikało ze stanowiska organu.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej był zdania, że w art. 5 ust. 2 ustawy zostały wskazane dwie grupy, które muszą łącznie ustalać podstawę opodatkowania:
■ podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu oraz
■ podmioty powiązane ze sobą.
Skoro więc spółka jest w grupie podmiotów powiązanych ze sobą, to musi wspólnie ustalać podstawę opodatkowania, a kwotę wolną podzielić między wszystkie podmioty w grupie – stwierdził fiskus.
Nie zgodziły się z tym ani spółka, ani Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Sąd uznał, że sporny przepis należy interpretować inaczej. Wspólną podstawę muszą obliczać podatnicy zależni lub współzależni pośrednio lub bezpośrednio od:
■ jednego podmiotu lub
■ grupy podmiotów powiązanych ze sobą.
W konsekwencji – jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny – należy przyjąć, że wspólną podstawę opodatkowania ustalają podmioty, które są zależne od jednego podmiotu lub współzależne od grupy podmiotów powiązanych, a nie podatnicy, którzy należą do grupy podmiotów powiązanych.
Wyrok jest nieprawomocny.
WażneSpór o to, jak rozumieć art. 5 ust. 2 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, rozstrzygnie dopiero Naczelny Sąd Administracyjny
orzecznictwo
WWyrok WSA w Warszawie z 11 lipca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 3664/17.
