Subskrybuj nas na Youtube
Czy przy zakupach usług reklamowych od Facebooka i Google’a trzeba pobrać podatek u źródła?
Przedsiębiorca – osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą – kupuje usługi reklamowe od Facebooka oraz Google’a. Czy jest zobowiązany do pobierania podatku u źródła?
W określonych przepisami przypadkach podatek z tytułu przychodów uzyskiwanych na terytorium Polski przez podatników objętych ograniczonym obowiązkiem podatkowym (w uproszczeniu – nierezydentów) pobierany jest w formie ryczałtu (zob. art. 29 ust. 1 ustawy o PIT oraz art. 21 ust. 1 ustawy o CIT). W przypadkach takich do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego zobowiązane są, jako płatnicy, polskie osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne (zob. art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy o PIT oraz art. 26 ust. 1 ustawy o CIT). Do przychodów, których to dotyczy, należą m.in. przychody z tytułu świadczenia usług reklamowych (zob. art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT oraz art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT).
Należy jednak zauważyć, że omawiane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (zob. art. 29 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o PIT oraz art. 21 ust. 2 ustawy o CIT). Jednak zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (zob. art. 29 ust. 2 zdanie drugie ustawy o PIT oraz art. 26 ust. 1 zdanie drugie ustawy o CIT).
Kwestią sporną jest to, czy mogą to być certyfikaty rezydencji otrzymane w formie elektronicznej. Według mnie tak i takie też stanowisko w przeszłości prezentowały organy podatkowe w udzielanych wyjaśnieniach (zob. przykładowo interpretację indywidualną dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 stycznia 2013 r., nr IPPB4/415-319/11/13-10/S/SP czy interpretację indywidualną dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 17 czerwca 2013 r., nr IBPBI/2/423-342/13/MO). Z czasem pojawiły się jednak wyjaśnienia organów podatkowych, w których co do zasady nie zgadzają się one na uwzględnianie certyfikatów rezydencji otrzymywanych w formie elektronicznej (zob. przykładowo interpretację indywidualną dyrektora IS w Bydgoszczy z 2 marca 2016 r., nr ITPB3/4510-16/16/DK czy interpretację indywidualną dyrektora IS w Poznaniu z 25 sierpnia 2016 r., nr ILPB3/4510-1-281/16-4/ŁM).
Powoduje to, że odpowiedź na pytanie zależy od przyjęcia stanowiska odnośnie do dopuszczalności uwzględniania certyfikatów rezydencji otrzymywanych w formie elektronicznej. I tak – ze względu na postanowienia art. 7 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Madrycie 13 listopada 1995 r. (Dz.U. z 1996 r. nr 29, poz. 129 ze zm.) – pobieranie podatku u źródła nie będzie w przedstawionej sytuacji konieczne, jeżeli przyjąć stanowisko o dopuszczalności stosowania certyfikatów rezydencji otrzymywanych w formie elektronicznej. W przeciwnym razie pobieranie 20-proc. podatku u źródła jest – przynajmniej teoretycznie – konieczne.
Podstawa prawna
Art. 29 ust. 1 i 2 oraz art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.).
Art. 21 ust. 1 i 2 oraz art. 26 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.).
Spółka z o.o. sprzedaje produkowane przez siebie urządzenia specjalistyczne. Zdarza się, że urządzenia te są reklamowane i naprawiane przez spółkę lub wymieniane na nowe. Czy koszty napraw mogą być przez spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów? Zwłaszcza że zdarza się, iż koszty napraw przekraczają cenę, za którą urządzenie zostało sprzedane.
Kosztami uzyskania przychodów są koszty ponoszone przez podatników w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (zob. art. 15 ust. 1 ustawy o CIT). Do tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów należą m.in. kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (zob. art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT).
Koszty napraw reklamacyjnych (w tym koszty wymiany towarów na nowe, łącznie z kosztami demontażu) nie stanowią jednak takich kar umownych ani odszkodowań, a w konsekwencji mogą być przez spółkę zaliczane do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Potwierdzają to organy podatkowe w udzielanych wyjaśnieniach.
Przykładem mogą być: interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 maja 2013 r. (nr IBPBI/2/423-268/13/JD), interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 stycznia 2014 r. (nr ILPB3/423-526/13-2/PR) czy interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 15 listopada 2016 r. (nr 0461-ITPB1.5511.791.16.1.WM). Jak czytamy w drugiej z tych interpretacji, „Odnośnie do reklamacji jakościowych, wskazać należy, iż ustawodawca nie ograniczył prawa producentów (sprzedawców) do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad sprzedawanych towarów lub innych zobowiązań gwarancyjnych, które są nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że koszty poniesione przez spółkę w związku z reklamacją jakościową stanowią koszty uzyskania przychodu”. Dotyczy to również sytuacji, gdy koszty takich napraw przewyższają cenę sprzedanej rzeczy. Co prawda w świetle art. 561 par. 3 kodeksu cywilnego sprzedawcy w takich przypadkach może przysługiwać prawo do odmowy wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady, jednak korzystanie z tego uprawnienia nie jest obowiązkiem podatników. Jednocześnie nie ma przepisu, który w takich przypadkach wyłączałby możliwość zaliczenia kosztów napraw reklamacyjnych do kosztów uzyskania przychodów (w szczególności według mnie w przypadkach takich koszty napraw reklamacyjnych nie stanowią kosztów reprezentacji, które nie stanowią podatkowych kosztów uzyskania przychodów ze względu na brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT).
Podstawa prawna
Art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 i 28 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.).
W lutym 2017 r. podatnik dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od niemieckiego kontrahenta. Na początku kwietnia 2017 r. od kontrahenta tego podatnik otrzymał korektę zmniejszającą cenę nabytych w lutym 2017 r. towarów. Kiedy należy ująć tę korektę w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej VAT-UE za luty 2017 r.?
Zgodnie z art. 30a ust. 1 ustawy o VAT do ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej: WNT) stosuje się odpowiednio art. 29a ust. 1, 6, 7, 10 i 11 ustawy o VAT, a więc m.in. art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT. Stanowi on, że podstawę opodatkowania obniża się o kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen. Zakładam, że taki właśnie charakter ma zmniejszenie ceny, o której mowa (tzn. nie jest korektą wcześniejszego błędu).
Z wyjaśnień organów podatkowych wynika przy tym, że wynikających z obniżek cen zmniejszeń dotyczących WNT podatnicy powinni co do zasady dokonywać w dacie otrzymania dokumentów korygujących od unijnych dostawców. Przykładowo można wskazać interpretację dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 19 listopada 2012 r. (nr ITPP2/443-980/12/AK) czy interpretację dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 sierpnia 2016 r. (nr IPPP3/4512-492/16-2/PC). Jak czytamy w drugiej z tych interpretacji: „W sytuacji kiedy wnioskodawca otrzymuje rabat (premię pieniężną), to w konsekwencji zmniejsza się podstawa opodatkowania, ponieważ podstawę opodatkowania obniża się o kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen. W przedmiotowym przypadku fakt ten udokumentowany jest przez kontrahenta wystawioną uznaniową notą korygującą. Zatem otrzymywaną notę uznaniową należy traktować jako korektę/zmniejszenie wartości dokonywanych przez spółkę wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów. Przy tym z uwagi na to, że w efekcie rabatu (premii pieniężnej) podstawa opodatkowania ulegnie zmniejszeniu – korekty należy dokonać w okresie rozliczeniowym, w którym spółka otrzyma notę korygującą dotyczącą rabatu (premii pieniężnej)”.
A zatem korektę, o której mowa, należało uwzględnić w deklaracji VAT-7 za kwiecień 2017 r. oraz informacji podsumowującej VAT-UE za kwiecień 2017 r. (ze znakiem ujemnym). Nie ma w związku z tym konieczności korygowania deklaracji VAT-7 za luty 2017 r. oraz informacji podsumowującej VAT-UE za ten miesiąc.
Podstawa prawna
Art. 30a ust. 1 w zw. z art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.).
W związku z likwidacją spółki podatnik będący wspólnikiem w spółce osobowej otrzymał część majątku w postaci wierzytelności z tytułu udzielonej mu pożyczki. W ten sposób stał się jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem, co spowodowało wygaśnięcie wierzytelności wskutek konfuzji. Czy otrzymany przychód będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
Środki pieniężne otrzymane przez wspólnika spółki niebędącej osobą prawną z tytułu likwidacji takiej spółki podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT. Definicja środków pieniężnych określona w art. 14 ust. 8 wspomnianej ustawy stanowi, że zalicza się do nich również wartość wierzytelności uprzednio zarachowanej jako przychód należny, pomniejszonej o należny podatek od towarów i usług, oraz wierzytelności z tytułu udzielonej przez spółkę niebędącą osobą prawną pożyczki. Wyjątkiem są wierzytelności z tytułu odsetek od opóźnionej zapłaty oraz wierzytelności z tytułu odsetek od takiej pożyczki, jeżeli wierzytelności te zostały spłacone na rzecz otrzymującego je wspólnika. Oznacza to, że otrzymanie przez podatnika w wyniku likwidacji spółki osobowej powyższych wierzytelności na moment ich otrzymania nie będzie skutkować powstaniem przychodu podatkowego. Zatem wygaśnięcie wierzytelności z tytułu konfuzji (gdy wspólnik będzie jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem z tytułu tej samej pożyczki) także będzie neutralne podatkowo.
Problem pojawia się w przypadku odsetek od pożyczki, które wraz z kwotą główną składają się na całą wierzytelność. Organy podatkowe stoją na stanowisku, że zgodnie z art. 14 ust. 8 ustawy o PIT odsetki będą rodziły przychód podlegający opodatkowaniu (zob. interpretacje dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 kwietnia 2016 r., nr IPPB1/4511-73/16-3/DK oraz nr IPPB1/4511-74/16-3/DK). Przyjęcie takiego poglądu prowadziłoby do bezpodstawnego rozdziału na kwotę główną oraz należności uboczne w postaci odsetek, które jako całość stanowią daną wierzytelność. Uwzględniając, że konfuzja powoduje jedynie zmianę postaci wierzytelności, tj. powoduje jej wygaśnięcie, a nie uzyskanie dodatkowych środków pieniężnych, należy przyjąć, iż konfuzja wierzytelności (zarówno w zakresie kwoty głównej, jak i odsetek) jest neutralna podatkowo (por. wyroki WSA z 25 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2499/16 oraz z 28 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2500/16). Dodatkowym argumentem może być to, że gdyby wspólnik dokonał spłaty tej pożyczki (wraz z odsetkami), a następnie na skutek likwidacji spółki otrzymałby te środki, to podlegałyby one zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 10 ustawy o PIT. Reasumując, należy przyjąć, że konfuzja wierzytelności w związku z likwidacją spółki niebędącej osobą prawną nie powoduje po stronie wspólnika powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zarówno w zakresie kwoty głównej, jak i części odsetkowej.
Podstawa prawna
Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.).