Sąd podkreślił, że dodatkowe funkcje, o charakterze pomocniczym, służą uzupełnieniu zasadniczego sposobu zagospodarowania terenu, ale go nie zmieniają. Dlatego dla zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT nie ma znaczenia uzupełniający sposób zagospodarowania.

Dostawa niezabudowanych gruntów

Sprawa dotyczyła gminy, która planowała wnieść kilka niezabudowanych działek do spółki, którą utworzyła wspólnie z województwem w celu promowania regionu. Grunty te, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, mieściły się na terenach tzw. zieleni urządzonej. Miał być tam park miejski oraz terenowe obiekty i urządzenia sportowe i rekreacyjne, wraz z niezbędnym zapleczem administracyjno-socjalnym. Miało się też znaleźć miejsce z przeznaczeniem pod parkingi dla samochodów osobowych.

Gmina uważała, że nie są to tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, tylko tereny rekreacyjne i parkowe, na których co do zasady obowiązuje zakaz zabudowy. We wniosku o interpretację zaznaczyła, że możliwość wznoszenia niektórych obiektów (na przykład sceny czy infrastruktury sportowej) ma jedynie charakter uzupełniający wobec zasadniczego sposobu zagospodarowania tego terenu.

W związku z tym była zdania, że aport tych działek powinien być zwolniony z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Przepis ten przewiduje zwolnienie dla dostawy terenów niezabudowanych innych niż budowlane.

Istnieje możliwość budowy na dostarczonych gruntach

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał jednak, że skoro miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dopuszcza możliwość postawienia na działkach obiektów budowlanych, to są to tereny przeznaczone pod zabudowę. Stwierdził, że dopuszczenie lokalizacji obiektów budowlanych na danym gruncie oznacza, iż teren jest przeznaczony pod zabudowę, niezależnie od tego, że będzie to tylko uzupełnienie podstawowej (niebudowlanej) funkcji gruntu. Wobec tego działki należy uznać za tereny budowlane, a ich aport nie będzie zwolniony z podatku – uznał dyrektor KIS.

Decyduje podstawowe przeznaczenie gruntu

Gmina wygrała w sądach. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (sygn. akt I SA/Kr 1055/21) stwierdził, że o charakterze gruntu decyduje jego podstawowe przeznaczenie określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a nie przeznaczenie uzupełniające. Jeśli więc podstawowym przeznaczeniem danego terenu jest zieleń urządzona, a możliwość wznoszenia niektórych obiektów ma jedynie charakter pomocniczy, to teren ten nie jest przeznaczony pod zabudowę i nie jest budowlany.

Tego samego zdania był Naczelny Sąd Administracyjny. Jak wyjaśnił sędzia Ryszard Pęk, o charakterze gruntu jako terenu budowlanego można mówić tylko wtedy, gdy możliwość zabudowy ma dominujące znaczenie. Jeśli ma ona jedynie uzupełniający charakter, to nie jest istotna dla możliwości zastosowania zwolnienia z VAT.

- Ustawodawca wskazał w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT na generalne przeznaczenie terenu jako budowlanego, a nie na możliwość budowy jakiegokolwiek obiektu budowlanego – podkreślił sędzia Pęk.

Wyrok NSA z 16 października 2025 r., sygn. akt I FSK 1180/22