Udzielenie licencji na używanie programu komputerowego podmiotowi polskiemu przez kontrahentów zagranicznych nie spowoduje konieczności zapłaty podatku dochodowego u źródła.
ORZECZENIE
Jeśli podmiotowi polskiemu licencji na używanie programu komputerowego udzielają kontrahenci posiadający siedziby w krajach, takich jak np. Holandia, Niemcy, USA, Wielka Brytania, Japonia, Francja, Włochy, Czechy, Litwa, Finlandia oraz Irlandia, nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego u źródła. Takie stanowisko zaprezentował WSA w Warszawie.
Istota sporu sprowadzała się do oceny, czy w definicji określonej w art. 12 umów o unikaniu podwójnego opodatkowania z wymienionymi krajami (art. 13 umowy z USA) mieszczą się również należności licencyjne z tytułu programów komputerowych. Zdaniem sądu należności z tytułu licencji do programów komputerowych nie mieszczą się w zakresie należności licencyjnych, o których mowa w umowach. Należności z programów komputerowych można uznać za należności licencyjne, pod warunkiem że wskazano to wprost w umowie. Przepisy takie znajdują się np. w umowie zawartej między Polską a Kazachstanem oraz Polską a Portugalią. Jeśli jednak umowa nie zawiera takiej regulacji, to należności z tytułu licencji do programów nie mogą podlegać opodatkowaniu u źródła. Stanowisko takie potwierdza dotychczasową linię orzeczniczą WSA w Warszawie (m.in. sygn. akt: III SA/Wa 40/09). Sąd w tym wyroku stwierdził, że uznanie wypłat z tytułu sprzedaży licencji do programów komputerowych wymaga, w świetle polskiego porządku prawnego, ujęcia programów komputerowych w definicji należności licencyjnych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Sygn. akt III SA/Wa 3364/08, nieprawomocny