Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
Przykładem są wymogi, które muszą spełnić działające w Polsce oddziały zagranicznych podmiotów (np. instytucji finansowych). Jeśli wypłacą one rocznie swojej centrali ponad 2 mln zł rocznie np. z tytułu odsetek czy należności licencyjnych, to zgodnie z art. 26 ust. 3e ustawy o CIT muszą do 7. dnia następnego miesiąca powiadomić o płatnościach właściwy urząd skarbowy. W specjalnym oświadczeniu oddział powinien podać nie tylko kwotę i rodzaj wypłacanych należności, ale też dane identyfikacyjne swojej zagranicznej centrali.
Potwierdził to dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 25 lutego 2020 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010. 489.2019.1.JC/OK).
Dotyczyła ona oddziału francuskiego banku, który wypłacał centrali ponad 2 mln zł rocznie z tytułu odsetek i dyskonta od gromadzonych przez siebie na rachunku obligacji i bonów. Oddział przekazał urzędowi skarbowemu certyfikat rezydencji centrali i oświadczenie o tym, że wypłacane kwoty są związane z jego działalnością.
Uważał, że nie czekają go już żadne inne obowiązki informacyjne, a więc nie musi składać rocznej informacji IFT-2R ani oświadczenia o tym, że wypłacił centrali ponad 2 mln zł rocznie. Argumentował, że byłyby to zbędne obowiązki sprawozdawcze, bo de facto centrala wypłaca pieniądze samej sobie. Takie mnożenie obowiązków sprzeciwiałoby się celowi wprowadzenia w Unii Europejskiej przepisów o automatycznej wymianie informacji podatkowych.
Przekonywał więc, że obowiązki informacyjne powinny być tylko wtedy, gdy podatnik jest podmiotem odrębnym od płatnika.
Nie zgodził się z tym dyrektor KIS. Stwierdził, że oddział francuskiego banku musi złożyć oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 3e ustawy o CIT. Wyjaśnił, że z obowiązku tego nie zwalnia:
- fakt, że oddział nie ma własnej osobowości, jest jedynie formą, w jakiej centrala prowadzi działalność na terenie Polski (więc w praktyce będzie musiał informować urząd skarbowy o wypłatach „samemu sobie”),
- brak obowiązku potrącenia podatku, gdy spełnione są warunki z art. 26 ust. 1d (przekazanie przez zagraniczną centralę certyfikatu rezydencji i oświadczenia, że płatności, które do niej trafią, są powiązane z działalnością oddziału).
Polski oddział zagranicznej firmy będzie też musiał złożyć do końca marca roczną informację IFT-2R o wysokości przychodów (dochodów), jaką uzyskał nierezydent (mimo niepobrania od niego podatku u źródła).
Nie wszystkie obowiązki są zawieszone
Reguły potrącania podatku u źródła zmieniły się wraz z wejściem w życie nowelizacji z 23 października 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2193). Wprowadziła ona zasadę, zgodnie z którą, jeśli płatnik wypłaca za granicę np. dywidendę, odsetki czy należności z tytułu niektórych usług niematerialnych (np. doradczych) i trafiają one do zagranicznego podatnika, to polski płatnik musi badać, czy nie przekazał temu odbiorcy więcej niż 2 mln zł rocznie. Jeśli przekroczy limit, to co do zasady powinien potrącić 20-proc. podatek u źródła, a dopiero potem on lub zagraniczny podatnik mogą starać się o zwrot ewentualnie nadpłaconej daniny.
Jednak już 31 grudnia 2018 r. minister finansów odroczył stosowanie tych przepisów, a potem cyklicznie przedłużał to odroczenie. Ostatnio zrobił to w rozporządzeniach z 23 grudnia 2019 r. (w zakresie PIT – Dz.U. z 2019 r. poz. 2529 i w zakresie CIT – Dz.U. z 2019 r. poz. 2528). Odroczenie obowiązuje obecnie do 30 czerwca 2020 r.
Minister finansów nie zawiesił jednak innych obowiązków związanych z przepisami o podatku u źródła. Chodzi o obowiązki:
• składania oświadczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 3e ustawy o CIT i wystawiania rocznej informacji IFT-2R (opisane w interpretacji dyrektora KIS z 25 lutego 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.489.2019.1.JC/OK),
• zachowania należytej staranności przy weryfikowaniu, czy są spełnione warunki do zastosowania zwolnienia lub niższej stawki podatku u źródła,
• ustalania rzeczywistego właściciela wypłacanych kwot.
