Chodziło o firmę budowlaną, która wysyłała pracowników do innych krajów – głównie do Francji – gdzie montowali instalacje sanitarne w hotelach, szpitalach i biurach. Firma zapewniała im bezpłatny transport, płaciła za kwaterę, media, internet, telefony oraz posiłki regeneracyjne. Spór z fiskusem toczył się o to, czy równowartość tych świadczeń jest przychodem pracowników ze stosunku pracy.
Firma była przekonana, że nie. Tłumaczyła, że ciąży na niej obowiązek organizacji i zapewnienia warunków pracy. Argumentowała, że gdyby sama nie poniosła tych wydatków, to musieliby je ponieść pracownicy, a wówczas nie chcieliby świadczyć pracy za granicą.
Innego zdania był dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach. Przypomniał, że zasadą jest, iż wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia i opodatkowane w ten sam sposób. Rację przyznał mu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie.
Jednak NSA był innego zdania. Powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego o sygn. akt K7/13 oraz własne orzecznictwo (wyroki o sygn. akt II FSK 635/14, II FSK 2280/12, II FSK 1689/13). Zwrócił też uwagę na korzystną dla podatników zmianę stanowiska organów podatkowych, wskazując na interpretację dyrektora IS w Bydgoszczy z 4 lutego 2016 r. (nr ITPB2/4511-1105/15/IB). ⒸⓅ
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1970/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia