Dodatkowa opłata parkingowa bez estońskiego CIT

Dodatkowa opłata parkingowa nie stanowi wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą. W konsekwencji nie jest opodatkowana estońskim CIT – orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku.

Przypomnijmy, że ryczałtem od dochodów spółek (zwanym potocznie estońskim CIT) jest opodatkowany m.in. dochód odpowiadający wysokości wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą (art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT ). Do tego rodzaju wydatków nie zalicza się (zgodnie z art. 28m ust. 4a) wydatków i odpisów amortyzacyjnych oraz odpisów z tytułu trwałej utraty wartości, związanych z używaniem samochodów osobowych, środków transportu lotniczego, taboru pływającego oraz innych składników majątku:

1) w pełnej wysokości – w przypadku składników majątku wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności gospodarczej;

2) w wysokości 50 proc. – w przypadku składników majątku, które nie są wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej.

Opłata dodatkowa...

W rozpatrzonej przez sąd sprawie chodziło o spółkę, która prowadzi salony samochodowe. Poza sprzedażą samochodów zajmuje się także ich wynajmem oraz serwisem. Dla potrzeb prowadzonej działalności spółka zarejestrowała wiele aut, które są wykorzystywane przez jej pracowników oraz współpracowników. Korzystają oni z tych samochodów, załatwiając różnego rodzaju sprawy administracyjne, m.in. gdy jadą do urzędów, na wizyty do klientów, na spotkania z kontrahentami.

Z samochodów spółki korzystają również jej klienci. Są im one udostępniane jako zastępcze auta na okres naprawy albo serwisowania samochodu kupionego od spółki. Ponadto klienci korzystają również z pojazdów testowych przed zakupem nowego auta.

Zdarza się, że samochody spółki są parkowane w strefie płatnego parkowania, ale bez uiszczenia opłaty za parkowanie. Jest tak wtedy, gdy korzystający z auta bądź to przeoczył, że wjechał do płatnej strefy parkingowej, bądź przekroczył opłacony czas parkowania.

W takich sytuacjach spółka dostaje wezwanie do zapłacenia dodatkowej opłaty. Jeśli z pojazdu korzystał klient spółki, to jest on obciążany refakturą obejmującą opłatę dodatkową.

...to nie kara

Wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą są co do zasady opodatkowane estońskim CIT (art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT). Jednak spółka była przekonana, że takim wydatkiem nie jest opłata dodatkowa. Podkreślała, że ponosi tę opłatę w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą.

Ponadto, powołując się na wyroki sądów, spółka tłumaczyła, że opłata dodatkowa nie jest karą za nieuiszczenie opłaty za parkowanie. Jest to – jak przekonywała – opłata publiczna o charakterze dyscyplinującym.

Fiskus się nie zgadza…

Nie zgodził się z nią dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. W interpretacji z 19 marca 2024 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010. 20.2024.2.RH) stwierdził, że opłaty dodatkowe za brak opłaconego miejsca parkingowego to wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą spółki. Są one bowiem ściśle związane z korzystaniem z miejsca parkingowego (usługą parkingową). Mają charakter sankcyjny i nie są wydatkami, które są ponoszone w toku prawidłowo i zgodnie z przepisami prawa prowadzoną działalnością. Wynikają z zaniedbań oraz naruszeń ustawy o drogach publicznych oraz uchwały rady miasta w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie miasta. Nie są to zatem wydatki ukierunkowane na osiągnięcie przez spółkę przychodu – argumentował fiskus.

Podkreślił, że nie wszystkie wydatki mają na celu osiągnięcie przychodów, część wynika wręcz z „negatywnych” działań podatnika. Takie wydatki powinny być uznane za wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą w myśl art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT – stwierdził fiskus.

Dodał, że w ocenie wydatków zaliczanych do tego rodzaju dochodów można się posiłkować kwalifikacją na potrzeby ustalenia, które koszty nie są kosztami uzyskania przychodów w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wprawdzie określenie „wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą” nie jest tożsame z pojęciem wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, jednak należy zwrócić uwagę na podobieństwo, jakie może je cechować – tłumaczył dyrektor KIS.

...ale nie ma racji

Jego interpretację uchylił WSA w Gdańsku. Sąd nie miał wątpliwości, że nie są to wydatki niezwiązane z działalnością. Stwierdził, że nie można tu stosować analogii do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, który mówi o tym, co stanowi koszt uzyskania przychodu. Mogą się bowiem zdarzyć takie sytuacje, w których wydatek nie będzie kosztem podatkowym, ale będzie związany z działalnością gospodarczą spółki, co w konsekwencji oznacza, że nie będzie opodatkowany estońskim CIT.

– Taka właśnie sytuacja zaistniała – uzasadniał wyrok sędzia Marek Kraus. Wyjaśnił, że trudno w tej sprawie mówić o ponoszenia wydatków w rozumieniu art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Spółka wystawia bowiem na klientów refaktury, a w konsekwencji obciążenie z tytułu dodatkowych opłat spada na klientów. Z kolei wykorzystywanie samochodów przez pracowników spółki ściśle wiąże się z prowadzoną przez nią działalnością.

Oceniając sam charakter opłaty dodatkowej, sędzia Kraus wskazał, że w świetle orzecznictwa opłata ta, wynikająca z ustawy o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 320 ze zm.), nie jest karą ani karą administracyjną.

– Ma ona w pewien sposób sankcyjny charakter, bo jest wyższa, niemniej nie można tu mówić o nielegalności działania poprzez parkowanie w strefach płatnego parkowania – tłumaczył sędzia Kraus.

W związku z tym – jak dodał – trudno porównywać to z definicją kosztów uzyskania przychodów lub z wyłączeniami z tych kosztów, gdzie tego typu kary i sankcje o charakterze kar administracyjnych bądź grzywien nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

– W świetle pojęcia wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą należało zatem przyjąć, że te opłaty mają związek z prowadzoną działalnością – podsumował sędzia Kraus.

Wyrok jest nieprawomocny. ©℗

orzecznictwo