Subskrybuj nas na Youtube
Nie ma PIT, gdy pracodawca opłaca zakwaterowanie swoich podwładnych, działając we własnym interesie – orzekł WSA w Warszawie.
To kolejny wyrok potwierdzający, że od noclegu na koszt firmy nie ma PIT. Chodziło o pracownicę, która w ramach służbowych obowiązków często podróżowała po kraju, reprezentując swojego pracodawcę w różnych województwach. Ponieważ od domu dzieliło ją zazwyczaj wiele kilometrów, a podróże w jedną i drugą stronę pochłaniały dużo czasu, kobieta zatrzymywała się na nocleg blisko miejsca, gdzie następnego dnia realizowała zlecenia. Zakwaterowanie i posiłki opłacała z własnej kieszeni, ale później pracodawca zwracał jej koszty poniesione w trakcie podróży.
Pracownica uważała, że taki zwrot nie jest dla niej przychodem ze stosunku pracy (ani z innych źródeł wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT), od którego należałoby płacić podatek dochodowy.
Dyrektor izby skarbowej uznał jednak, że zwrot wydatków za nocleg jest przychodem pracownika ze stosunku pracy i zwolnienie z podatku będzie zasadne tylko do wysokości 500 zł (art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT) – uzasadniał organ.
W skardze do sądu podatniczka powołała się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego (K 7/13), z którego wynika, że dochodem pracownika są takie świadczenia, które skutkują przysporzeniem dla samego pracownika. W tym wypadku tak nie było – wskazywała, tłumacząc, że nocowała poza domem nie z własnej woli, tylko dlatego że taka oszczędność czasu leżała w interesie pracodawcy.
WSA w Warszawie przyznał jej rację, powołując się na prawomocne wyroki, które zapadły w tym samym sądzie 4 marca 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 2196/14) i 10 marca 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 2195/14).
– Podatniczka ma prawo, a nawet obowiązek skorzystania z noclegu. Pracodawca jest bowiem zainteresowany tym, aby jego pracownik odbył jak najwięcej spotkań z klientami, a nie marnował czas na transport, przemieszczając się z miejsca spotkania z klientem do miejsca zamieszkania i odwrotnie – uzasadniła sędzia Aneta Trochim-Tuchorska.
Wyrok nie jest prawomocny. Wcześniej podobnie orzekł NSA w wyrokach z 23 lipca 2015 r. (sygn. akt II FSK 1689/13) i 2 października 2014 r. (sygn. akt II FSK 2387/12).
Kwestia ta nie powinna rodzić sporów z fiskusem także z innego względu – interpretacji ministra finansów z 25 czerwca 2015 r. (nr DD3.8222.2.247.2015.OBQ), w której zmienił on niekorzystne stanowisko dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi. Od tego czasu pojawiły się również inne pozytywne interpretacje, np. dyrektora IS w Katowicach z 1 lipca 2015 r. (nr IBPB-2-1/4511-8/15/BD) i dyrektora IS w Warszawie z 21 lipca 2015 r. (nr IPPB4/4511-634/15-2/MP).
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Warszawie z 10 marca 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 3984/14. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
