Wprowadziły one zasadę, że odbiorca towaru lub usługi, który nie zapłacił za nie w ciągu 30 dni, musi usunąć wydatek z kosztów.
Gdy kontrahenci umówili się na termin płatności dłuższy niż 60 dni, trzeba skorygować koszty w ciągu 90 dni. Nie ma przy tym znaczenia, czy brak zapłaty wynika z problemów finansowych, czy z celowego działania. Przepisy te uderzyły nie tylko w firmy niespłacające swoich zobowiązań na czas, ale we wszystkie pozostałe, bo zmusiły je do śledzenia swoich płatności. To natomiast przysporzyło im sporo dodatkowej pracy i kosztów.
Warto zwrócić uwagę, że ustawa zwiera przepisy przejściowe. Zakładają one, że jeżeli przed 1 stycznia 2016 r. firma dokonała korekty kosztów, to w tym przypadku stosuje się obecnie obowiązujące przepisy. Oznacza to, że jeżeli faktura zostanie w końcu zapłacona, przedsiębiorca znowu będzie mógł zwiększyć koszty – tak jak to możliwe na podstawie art. 24d ustawy o PIT i art. 15b ustawy o CIT obowiązujących do końca 2015 r.
Podstawa prawna
Art. 2 i 3 ustawy z 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1197),
Art. 24d ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).
Art. 15b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 rpoz. 851 ze zm.).