Spór dotyczył wykładni art. 22 ust. 1 ustawy o PIT. Przepis ten mówi, że amortyzacji podlegają urządzenia kompletne i zdatne do użytku. Przedsiębiorca prowadzący stację paliw kupił trzy urządzenia: dystrybutor, zbiornik paliwa oraz separator. Po zamontowaniu na stacji uznał je za jeden środek trwały i amortyzował w całości według najwyższej stawki przewidzianej dla dystrybutora. Uważał, że każde z urządzeń z osobna nie jest kompletne i zdatne do użytku przy sprzedaży paliwa. Argumentował, że aby prowadzić działalność gospodarczą, potrzebne mu są wszystkie trzy, w związku z tym należy je uznać za jeden środek trwały.
Inspektorzy skarbowi mogą dłużej weryfikować rozliczenia z fiskusem
Inspektorzy skarbowi mogą dłużej weryfikować rozliczenia z fiskusem

Zobacz również
Innego zdania był dyrektor Izby Skarbowej w Lublinie. Wyjaśnił, że przepis należy czytać w związku z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych określonych w załączniku nr 1 do ustawy o PIT. Ta uznaje każde z kupionych urządzeń za odrębny środek trwały i każe je amortyzować według podanej tam stawki. Stosując jedną, najwyższą (przewidzianą dla dystrybutora), podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodu o przeszło 18 tys. zł – stwierdził dyrektor izby.
WSA w Lublinie się z nim zgodził. Wyjaśnił, że podstawę do oceny, czy urządzenie albo maszyna stanowią odrębny środek trwały, może być wyłącznie Klasyfikacja Środków Trwałych, do której wprost nawiązuje ustawa podatkowa.
Podobnie orzekł NSA. Wyjaśnił, że o amortyzacji decydują przepisy, a nie podatnik.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 8 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 769/13. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia