Polska intensywnie rozbudowuje sieć dwustronnych umów o wzajemnej wymianie informacji podatkowych. Obecnie obowiązuje już 8 takich umów: z Andorą, Gibraltarem, Wyspą Man, Jersey, Guernsey, Kajmanami, San Marino, a – od 15 marca 2015 r. – także z Bermudami.
Ponadto zostało już podpisanych i oczekujących na ratyfikację oraz wejście w życie 7 dalszych umów o wzajemnej wymianie informacji podatkowych: z Belize, Brytyjskimi Wyspami Dziewiczymi, Grenadą, Wspólnotą Bahamów, Wspólnotą Dominiki, Liberią oraz Stanami Zjednoczonymi (FATCA).
Umowa o wzajemnej wymianie informacji podatkowych z Bermudami, która weszła w życie 15 marca 2015 r., generalnie bazuje na Modelowej Umowie OECD o Wymianie Informacji w Sprawach Podatkowych z 2002 r. Zgodnie z tą umową oba państwa mogą wzajemnie przekazywać sobie informacje dotyczące m.in. wymiaru i poboru podatków, windykacji i egzekucji zaległości podatkowych, dochodzenia w sprawach podatkowych, ścigania w sprawach przestępstw podatkowych.
Umowa z Bermudami obejmuje tylko wymianę informacji na wniosek, nie przewiduje wymiany automatycznej ani spontanicznej. W przypadku Polski dotyczy obu podatków dochodowych (PIT i CIT), natomiast w przypadku Bermudów – podatków bezpośrednich, bez względu na ich rodzaj i nazwę.
Zakres informacji podlegających wymianie jest szeroki i uwzględnia m.in. informacje pochodzące z banków, innych instytucji finansowych oraz wszelkich innych osób działających jako pełnomocnicy lub powiernicy – dotyczące prawnych i rzeczywistych właścicieli spółek, spółek osobowych, funduszy powierniczych (trustów), fundacji i innych osób, łącznie z informacjami o wszystkich takich osobach tworzących łańcuch właścicielski.
Wymianie podlegają informacje, które mogą mieć istotne znaczenie dla administracji i stosowania prawa wewnętrznego obu państw, w tym takie, które mogą mieć istotne znaczenie dla określenia, wymiaru i poboru podatków, które obejmuje umowa, dla windykacji i egzekucji zaległości podatkowych, dochodzeń w sprawach podatkowych lub ścigania w sprawach przestępstw podatkowych.
Co istotne, umowa umożliwia także obecność przedstawicieli administracji podatkowej jednego państwa w kontroli podatkowej dokonywanej przez administrację podatkową drugiego państwa na jego terytorium.
