Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
Chodziło o spółkę wynajmującą rusztowania budowlane. Składają się one z różnych elementów, np. podpór, stojaków, drabin, złączy, rygli, haków, z których kompletuje się zestawy do wykonania konstrukcji rusztowania różnego typu, np. przyścienne, ścienne, stabilne, jezdne itp. W dniu zakupu nie są one kompletne, składają się z elementów montowanych w dowolnej konfiguracji lub wykorzystywanych samodzielnie.
Spółka kupuje te elementy, a ich pojedyncza wartość wynosi z reguły od kilku do kilkuset złotych. Natomiast suma takich elementów może przekraczać 10 tys. zł netto.
Spółka za każdym razem wynajmuje inny zestaw skompletowany z różnej liczby elementów, w zależności od potrzeb kontrahenta. Jak wyjaśniła, to klient decyduje, ile poszczególnych elementów i w jakiej konfiguracji chce wynająć.
Spór z fiskusem sprowadzał się do tego, czy wydatki na nabycie elementów rusztowań są kosztem nabycia środków trwałych i w którym momencie spółka może je zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.
Spółka była zdania, że wydatki na nabycie elementów rusztowań nie są kosztem nabycia środka trwałego, ponieważ nie stanowią go poszczególne elementy rusztowań budowlanych. Argumentowała, że każdy taki element z osobna nie jest zdatny do samodzielnego wykorzystania (do użytku), natomiast zestawy rusztowań stają się kompletne i zdatne do użycia dopiero w momencie realizacji umowy najmu.
Chciała więc zaliczać wydatki na nabycie elementów rusztowań bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu, w dacie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.
Nie zgodził się na to dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Stwierdził, że jeżeli wartość danego kompletu rusztowań na potrzeby konkretnej budowy przekracza 10 tys. zł, to z chwilą oddania go po raz pierwszy do używania spółka powinna zaliczyć wydatki z nim związane do podatkowych kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z art. 16a–16m ustawy o CIT. Dodał, że w ten sam sposób należy postąpić z każdym kolejnym kompletem rusztowań, którego wartość początkowa przekracza 10 tys. zł.
WSA w Łodzi przyznał rację spółce. Zwrócił uwagę na to, że nie pytała ona o wydatki na zakup kompletów rusztowań, tylko o wydatki na zakup elementów rusztowań, z których następnie składa ona zestawy i je wynajmuje.
Zdaniem sądu nie można uznać pojedynczych elementów rusztowań – a o takie chodziło we wniosku – za kompletne i zdatne do użytku. Samodzielnie nie stanowią one bowiem urządzenia ani nie tworzą konstrukcji spełniającej cel gospodarczy. Nie są to więc środki trwałe w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT – stwierdził sąd.
Orzekł więc, że spółka ma prawo bezpośrednio zaliczać do podatkowych kosztów wydatki na zakup poszczególnych elementów, w dacie ich poniesienia. Wyrok jest nieprawomocny.
orzecznictwo
Wyrok WSA w Łodzi z 6 września 2022 r., I SA/Łd 458/22 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
