Wynagrodzenie wypłacone za zrzeczenie się roszczeń nie jest wydatkiem poniesionym w celu zabezpieczenia źródła przychodów - orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.
Chodziło o spółkę deweloperską, która sprzedając budynek, udzieliła kupującemu gwarancji jakości i usunięcia ewentualnych wad tej nieruchomości. W trakcie użytkowania budynku nabywca stwierdził wady dotyczące okien i fasady budynku. Sprawa trafiła do arbitrażu i ostatecznie zakończyła się zawarciem porozumienia między stronami.
Na tej podstawie nabywca zrzekł się wszelkich roszczeń wobec spółki w zamian za określone wynagrodzenie. Zastrzeżono przy tym, że ugodowe zakończenie sporu nie oznacza uznania przez żadną ze stron ich roszczeń za zasadne.
Firma uważała, że kwotę wypłaconego w ramach porozumienia wynagrodzenia może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Argumentowała, że wydatek jest racjonalny i celowy, bo dzięki niemu udało się jej ograniczyć ryzyko strat, jakie mogłaby ponieść wskutek dalszego narastania sporu z nabywcą budynku. Tłumaczyła, że kosztowny proces sądowy, o niejasnym do przewidzenia wyniku, osłabiałby jej wiarygodność jako dewelopera w mniemaniu aktualnych i przyszłych klientów.
Słowem, koszt został poniesiony w celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, a więc spełniony został wymóg, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT - przekonywała spółka.
Innego zdania był dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (interpretacja indywidualna o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.71.2021.1.RK). Stwierdził, że racjonalności działań podatnika nie można utożsamiać z celowością wydatku i że w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT pojęcia te nie są równoważne.
W ocenie organu nie miało znaczenia to, że decyzja spółki o zawarciu porozumienia z nabywcą i wypłacie mu wynagrodzenia za zrzeczenie się roszczeń była racjonalna. Wydatek ten nie był jednak celowy, bo nie mógł przynieść spółce przychodu, ani w żaden sposób nie służył zabezpieczeniu bądź zachowaniu źródła przychodów - stwierdził organ.
Powołał się m.in. na wyrok WSA w Warszawie z 19 lipca 2016 r. (sygn. akt III SA/Wa 2025/15). Sąd wskazał w nim, że treść art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie obejmuje „swą dyspozycją działań o charakterze negatywnym, tj. zmierzających do ograniczenia straty, lecz wyłącznie działania o charakterze pozytywnym, zmierzające do uzyskania przychodu, ewentualnie do zachowania lub zabezpieczenia jego źródeł”.
W tej sprawie również warszawski WSA nie miał wątpliwości, że wypłata wynagrodzenia, związana z błędami popełnionymi przez samego podatnika, nie stanowiła wydatku zabezpieczającego źródło przychodów.
- Pośredniość dotycząca tej przesłanki jest tak daleka, że trudno przyjąć, iż mieści się w definicji art. 15 ust. 1 ustawy o CIT - wyjaśnił sędzia Maciej Kurasz.
WSA w pełni podzielił stanowisko organu w tym zakresie, które - jak podkreślił sędzia Kurasz - jest już ugruntowane w orzecznictwie sądów administracyjnych.
Wyrok jest nieprawomocny.
orzecznictwo
Wyrok WSA w Warszawie z 27 grudnia 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1459/21 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
