Sprawa dotyczyła podatnika, który w latach 2007 – 2011 odbywał aplikację radcowską. Wiązało się to dla niego z koniecznością ponoszenia wielu opłat, m.in. rocznych, za egzamin wstępny, wpis na listę aplikantów radcowskich, egzamin radcowski, wpis na listę radców prawnych oraz z tytułu członkostwa w samorządzie radcowskim.

W marcu 2013 r. podatnik otworzył własną kancelarię. Chciał wydatki poniesione na kształcenie w ramach aplikacji zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku o interpretację wskazywał, że wydatki związane z uzyskaniem uprawnień zawodowych radcy prawnego nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o PIT, który zawiera listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodu. Są za to ściśle związane z przychodami uzyskiwanymi z prowadzonej kancelarii. Podkreślał, że aplikacja jest specjalistycznym szkoleniem, bez którego nie można uzyskać tytułu radcy prawnego i prowadzić działalności gospodarczej w formie kancelarii. Podatnik dodał, że co prawda koszty aplikacji zostały poniesione przed rozpoczęciem wykonywania zawodu, jednak ustawa o PIT nie zabrania zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Warszawska Izba Skarbowa nie zgodziła się z nim. Stwierdziła, że wydatki na aplikację mają charakter osobisty i są związane z podnoszeniem poziomu wiedzy prawniczej i zdobyciem określonych uprawnień. Izba dodała, że usługi prawnicze można świadczyć nie posiadając tytułu radcy prawnego a sama aplikacja nie przynosi podatnikowi żadnego przychodu. Ponadto – wskazała - że zawód radcy prawnego można wykonywać także na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej, a zatem – zdaniem izby - nie jest do tego konieczne prowadzenie działalności gospodarczej.

Podatnik nie zgodził się z interpretacją izby i wniósł skargę do WSA. Sąd podzielił jednak w całości argumentację organu. Wyrok nie jest prawomocny.

Wyrok WSA w Warszawie z 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2911/13.

Sądy administracyjne wydają także wyroki korzystne dla podatników uznając, że mogą oni odliczyć wydatki poniesione na szkolenia zawodowe: wyrok WSA w Poznaniu w z 5 marca 2014 r. (sygn. akt I SA/Po 772/13) , WSA w Kielcach (wyrok z 19 września 2013 r., sygn. akt I SA/Ke 468/13) oraz WSA w Gdańsku (wyrok z 10 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 626/13).