Sprawa dotyczyła przedsiębiorstwa zajmującego się produkcją i obróbką metali. Z myślą o swoich pracownikach planowało ono dwie inwestycje na terenie SSE. Chciało zbudować stołówkę i centrum szkoleniowe. We wnioskach o interpretacje podatkowe wyjaśniło, że celem tych inwestycji jest zapewnienie zatrudnionym możliwości spożycia posiłku w pracy oraz doskonalenie ich umiejętności z zakresu obsługi maszyn. Pełnomocnicy firmy uważali, że wydatki związane z budową obu obiektów można zaliczyć do kosztów, które kwalifikują się do objęcia pomocą publiczną (ulgą podatkową).
Chodzi o zwolnienie przewidziane w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 z późn. zm.). Zgodnie z nim dochody z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia są zwolnione z podatku. Wielkość ulgi jest jednak uzależniona od wysokości wydatków (inwestycji), jakich dokona spółka w strefie.
Minister finansów w wydanych dla spółki dwóch interpretacjach stwierdził, że wydatki na budowę stołówki i centrum szkoleniowego nie mogą być uwzględnione w kalkulacji wysokości limitu ulgi. Według organu wynika to z tego, że przedmiotem działalności spółki nie jest ani działalność gastronomiczna, ani szkoleniowa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi nie zgodził się z fiskusem. Orzekł, że budowa obiektów ma związek z działalnością przedsiębiorstwa, ponieważ mają one służyć pracownikom zakładu.
NSA uchylił jednak to rozstrzygnięcie. Wskazał, że wydatki, które są uwzględniane przy liczeniu ulgi podatkowej, muszą wynikać z zezwolenia i przedmiotu działalności firmy. Według sądu ani stołówka, ani centrum szkoleniowe nie są niezbędne do produkcji i obróbki metali. Są to wydatki odrębne od kosztów kwalifikowanych. Mogą być jednak rozliczone przez spółkę na zasadach ogólnych, niezwiązanych z rozliczaniem ulgi – podkreślił sąd.
Wyroki są prawomocne.
ORZECZNICTWO
Wyroki NSA z 27 sierpnia 2013 r. (sygn. akt II FSK 2462/11, sygn. akt II FSK 2463/11).