Jego definicję na potrzeby ustalania miejsca świadczenia usług wprowadziło 1 lipca 2011 r. rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011. Zgodnie z nim chodzi o dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią infrastrukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić odbiór i wykorzystanie usług.
Cechą fixed establishment jest więc stałość, istnienie infrastruktury technicznej oraz personelu. Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE, które wypracowało koncepcję fixed establishment, zanim pojawiła się jego definicja w rozporządzeniu wykonawczym, wymaga dodatkowo prowadzenia działalności w sposób niezależny. Chodzi więc o możliwość sporządzania umów lub podejmowania decyzji w zakresie zarządzania, a nie tylko wykonywania działalności operacyjnej.
Ostatnie z tych kryteriów zostało pominięte w niedawnym wyroku WSA w Warszawie z 24 lipca 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 3118/12). We wniosku o interpretację zagraniczny podmiot, który chciał założyć w Polsce oddział do handlu paliwami, zastrzegł, że wszelkie umowy handlowe będą zawierane poza naszym krajem. Ponadto oddział nie będzie zatrudniał pracowników ani nie będzie właścicielem żadnych aktywów, jedynie wynajmie biuro i magazyny. Będzie musiał natomiast wystąpić o koncesję na obrót paliwami.
Sąd zwrócił uwagę, że koncesja na obrót paliwami jest udzielana na co najmniej 10 lat, co spełnia wymóg stałości. Ponadto skoro oddział może być stroną umów – mimo że wnioskodawca podkreślał, że jedynie w sensie prawnym, gdyż wszelkie działania skutkujące podpisaniem kontraktów będą wykonywane przez grupę za granicą – to zdaniem sądu wystarczy do uznania go za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.