Wątpliwości dotyczące podziału na grupy inwalidzkie w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych rozwiewa art. 26 ust. 7f ustawy o PIT (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), który odnosi nazewnictwo występujące w prawie podatkowym do przepisów o ubezpieczeniach społecznych.
Na to, że oba systemy różnie określają poszczególne grupy osób niepełnosprawnych, zwrócił uwagę czytelnik: „Od wielu lat mam problem ze zrozumieniem instrukcji o przysługujących odpisach dla inwalidów, bo operuje się w nich określeniami grup jako pierwszej i drugiej. Tymczasem ani w ZUS, ani w centrach pomocy rodzinie taka nomenklatura nie jest używana. W efekcie instrukcje podatkowe są mylące”.
Z opinią nie zgadza się Wiesława Dróżdż, rzecznik Ministerstwa Finansów, która przyznaje, że w informacjach dla podatników (rozpowszechnianych bezpłatnie broszurach) zawarte są określenia I i II grupa inwalidzka, jednak wraz z nimi – szczegółowe wyjaśnienia, co rozumieć przez te kategorie osób.
Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o PIT ilekroć w przepisach dotyczących ulgi rehabilitacyjnej mowa jest o osobach zaliczonych do:
● I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć osoby, w stosunku do których orzeczono całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo znaczny stopień niepełnosprawności;
● II grupy inwalidztwa – osoby, wobec których orzeczono całkowitą niezdolność do pracy albo umiarkowany stopień niepełnosprawności.
– Każdy podatnik może wystąpić z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego, co pozwoli na rozwianie wszelkich wątpliwości – zauważa Wiesława Dróżdż.
Ważne

Powiatowe zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności w decyzjach wyróżniają trzy stopnie inwalidztwa: znaczny, umiarkowany i lekki