Ustawa o rachunkowości nie zawiera konkretnych wytycznych dotyczących ujmowania w księgach kosztów programu motywacyjnego dla członków zarządu w postaci objęcia przez nich akcji po cenie preferencyjnej. Jak postępować w takim przypadku?
Wśród księgowych dominuje przekonanie, że wytyczne Międzynarodowych Standardów Rachunkowości nie mają obligatoryjnego zastosowania do sprawozdań finansowych, sporządzonych na podstawie ustawy o rachunkowości. W konsekwencji większość księgowych dekretuje tę operację tylko jako emisję akcji po cenie emisyjnej, zazwyczaj nominalnej, zaniedbując stronę kosztową i wypaczając treść ekonomiczną tej operacji. Kosztem dla jednostki a zyskiem dla beneficjanta jest tutaj różnica pomiędzy wartością rynkową przedzielonych w programie akcji a ich wartością emisyjną, jaką płacą beneficjanci programu.
Jest to jednak podejście błędne i niezgodne z przepisami ustawy o rachunkowości. Jednostki zobowiązane są stosować zasady rachunkowości w sposób rzetelny i zgodny z ich treścią ekonomiczną. Sporządzając sprawozdanie finansowe, należy zapewnić wyodrębnienie w rachunkowości wszystkich zdarzeń istotnych do oceny sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego jednostki. Na dzień zawarcia kontraktu finansowego (a takim bez wątpienia jest program motywacyjny) emitent lub wystawca wprowadza do ksiąg rachunkowych wystawiony przez siebie instrument, odpowiednio zakwalifikowany do kapitałów własnych jako instrumenty kapitałowe lub jako zobowiązanie, zależnie od właściwości. Jak każdy inny instrument finansowy także i ten podlega określonym zasadom wyceny bilansowej. Wdrożony przez jednostkę program motywacyjny jest elementem wynagrodzenia pracowników za świadczoną pracę. Koszty, jakie ponosi jednostka, a konkretnie – jej dotychczasowi akcjonariusze, należy rozliczyć w księgach rachunkowych, zachowując zasadę memoriału i współmierności przychodów i kosztów. Przyjmując konkretnie rozwiązania księgowe, jednostka może się posiłkować Międzynarodowym Standardem Sprawozdawczości Finansowej 2 na podstawie art. 10 ustawy o rachunkowości.