Kupowane dla pracowników karty umożliwiające im wstęp m.in. na basen, siłownię, korty tenisowe czy sale gimnastyczne, jeśli tylko dostępne są dla wszystkich pracowników, niezależnie od ich sytuacji materialnej i rodzinnej, nie stanowią wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Stanowią one przykład klasycznego świadczenia pozapłacowego przyznawanego pracownikom w ramach stosunku pracy jako element funkcjonującego w firmie systemu wynagradzania. Ma to taką konsekwencję, że dla pracownika wartość świadczenia (zakupionej karty) stanowić będzie przychód ze stosunku pracy. Tym samym powiększy kwotę jego wynagrodzenia do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych (PIT). Równocześnie prostą konsekwencją tego faktu powinno być zaliczenie takiego wydatku przez podatnika (pracodawcę) do kosztów uzyskania przychodów.

Jeśli karnety dla pracowników nie służą np. integracji zespołu, a przebywanie pracowników ze sobą jest celem samym w sobie, to w takim przypadku nie można uznać, że wydatki takie mają związek z przychodem. Wobec czego nie stanowią one kosztu

Zgodnie z przepisami, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:
● wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż przedsiębiorca),
● jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
● pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
● został właściwie udokumentowany,
● nie może znajdować się w grupie wydatków, których przepisy ustawy podatkowej nie pozwalają zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
Wydatki na zakup karnetów (kart wstępu) warunki te niewątpliwie spełniają. Koszty pracownicze obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowych, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness, opłaty za korzystanie z sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych. Istotne jest tylko to, jaki w konkretnym przypadku jest cel ponoszenia takich wydatków.
Jeżeli służy to zorganizowaniu spotkań mających na celu poprawę komunikacji wewnętrznej i motywacji do pracy przez zintegrowanie pracowników, budowanie zespołu, poprawę atmosfery pracy oraz ułatwienie ułożenia wzajemnych relacji między pracownikami i w efekcie poprawę efektywności pracy, a przez to zwiększenie przychodów osiąganych przez podatnika, to wówczas możliwe jest zaliczenie takich wydatków do kosztów podatkowych. To, że taki jest cel i że został on osiągnięty, musi przy tym wykazać sam podatnik.