Sąd uzasadniał, że w przypadku gdy pracownik wykonujący polecenie służbowe pracodawcy musi kupić wizę, bo jest ona niezbędna do przekroczenia granicy kraju i odbycia podróży służbowej za granicą, a następnie otrzymuje od pracodawcy zwrot pieniędzy, to zastosowanie ma zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika.
WSA nie podzielił argumentów ministra finansów, który w zaskarżonej interpretacji indywidualnej podkreślał, że podatnik nie może skorzystać ze zwolnienia z podatku, ponieważ wizę, którą kupił do celów podróży służbowej, będzie mógł później wykorzystać do celów prywatnych.

Ustawa o PIT przewiduje zwolnienia Wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika

Zdaniem sądu, prawidłowo jednak organ podatkowy stwierdził, że zwrot wydatków poniesionych przez pracownika na zakup polisy ubezpieczeniowej stanowi przychód podlegający opodatkowaniu. WSA uzasadnił, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze lub wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jak wynika natomiast z art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty.
W omawianej sprawie pracownik wykupił obowiązkowe ubezpieczenie na czas podróży służbowej. Sąd uznał jednak, że było to podyktowane potrzebą pracodawcy, który chciał się zabezpieczyć przed ewentualnymi kosztami związanymi z podróżą podatnika. Poniesiony wydatek na ubezpieczenie jest więc wydatkiem pracodawcy. W konsekwencji zwrot wydatku dotyczącego zakupu polisy nie może być zwolniony z PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT.
Wyrok jest nieprawomocny.
Wyrok WSA w Gliwicach z 7 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 901/11.