Spółka znajdująca się w trudnej sytuacji nie może liczyć na pomoc de minimis. Oznacza to, że fiskus nie rozłoży jej zaległości podatkowej na raty.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, że organy podatkowe mogą udzielać pomocy firmom, a więc odroczyć płatność podatku, rozłożyć zaległość podatkową na raty lub ją umorzyć, ale jeśli spółka spełni ustawowe warunki określone w Ordynacji podatkowej (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Organ podatkowy może udzielać ulg w spłacie zobowiązań podatkowych na wniosek podatnika w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym. Jednak na podstawie art. 67b Ordynacji organ podatkowy na wniosek przedsiębiorcy może udzielać ulg w spłacie zobowiązań podatkowych, w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis. Przepisy wspólnotowe to m.in. rozporządzenie Komisji (WE) nr 1998/2006 z 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy minimis. Określa ono, że pomoc de minimis mogą otrzymać tylko podmioty, które nie znajdują się w trudnej sytuacji. W sytuacji takiej znajdują się m.in. firmy, w których rosną straty i spadają obroty.
Sąd orzekł, że skarżąca niewątpliwie znajduje się w trudnej sytuacji, dlatego zgodnie z przepisami wspólnotowymi nie może otrzymać pomocy de minimis. W rezultacie organ podatkowy nie mógł jej rozłożyć na raty zaległości podatkowej, nawet jeśli przemawia za tym ważny interes publiczny lub interes podatnika.
Wyrok jest nieprawomocny.
Sygn. akt III SA/Wa 2067/09