Podmiot, który skorzystał z opcji, jaką dała nowelizacja CIT z 2019 r., i zamiast podatku u źródła zapłacił 3-proc. daninę od odsetek, nie zaliczy jej do kosztów podatkowych – orzekł WSA w Warszawie.
Sprawa dotyczyła spółki dominującej w podatkowej grupie kapitałowej. Problem dotyczył pożyczek zaciąganych przez nią od podmiotu, którego właścicielem jest szwedzki bank. Spółka musi bowiem wypłacać za granicę odsetki oraz prowizje od pożyczek.
W umowach o pożyczkę zapisano, że w razie konieczności zapłaty w Polsce podatku u źródła, należność zostanie ubruttowiona. Słowem, polska firma ma przelać odsetki za granicę w wysokości niepomniejszonej o CIT. Koszt podatku musi ponieść sama.

Co zmieniła nowelizacja

Jej wątpliwości były związane z nowelizacją ustaw o PIT i CIT, która weszła w życie 1 stycznia 2019 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193). W świetle tej nowelizacji podmiot wypłacający odsetki za granicę może być zwolniony z podatku u źródła, jeśli zapłaci od odsetek zryczałtowany podatek dochodowym w wysokości 3 proc. (na podstawie art. 19–21 ustawy nowelizującej). Dotyczy to pożyczek otrzymanych od podmiotu zagranicznego przed 1 stycznia 2019 r., o terminie spłaty nie krótszym niż rok.
Spółka chciała z tej preferencji skorzystać. Tłumaczyła, że gdyby naliczyła podatek u źródła na ogólnych zasadach i zapłaciła go z własnej kieszeni, to mogłaby ten wydatek zaliczyć do kosztów podatkowych.

Problem z 3 proc.

Spór z fiskusem dotyczył tego, czy spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów również wydatek odpowiadający zryczałtowanemu 3-proc. podatkowi dochodowemu, jeżeli skorzysta z opcji, którą daje jej nowelizacja ustaw o PIT i CIT.
Spółka argumentowała, że wszystkie koszty związane z pozyskaniem pożyczek, ich utrzymaniem oraz spłatą (w tym odsetki) powinny być kosztem podatkowym. Przekonywała, że taki wydatek będzie miał związek z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.
Uważała, że zryczałtowany 3-proc. podatek dochodowy można porównać do podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. A w tym wypadku ani organy, ani sądy nie mają wątpliwości, że może być on kosztem uzyskania przychodów.
Spółka twierdziła również, że nie ma tu zastosowania wyłączenie z kosztów zapisane w art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o CIT.

Nie ma odliczenia

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej był jednak innego zdania. Stwierdził, że jeśli spółka wybierze opodatkowanie odsetek 3-proc. zryczałtowanym podatkiem dochodowym, to będzie to oznaczać, że płatnik stanie się podatnikiem. Nie ma tu więc analogii do zasad wynikających z art. 21 oraz art. 26 ustawy o CIT, bo w nich zostały uregulowane obowiązki płatnika CIT.
Organ uznał też, że do zryczałtowanego 3-proc. podatku zastosowanie znajdzie wyłączenie z kosztów przewidziane w art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o CIT. Wskazał tak ustawodawca w uzasadnieniu projektu nowelizacji – argumentował dyrektor KIS (interpretacja z 14 czerwca 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.154.2019.2.AG).
Zgodził się z nim Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Jak wyjaśnił sędzia Jacek Kaute, art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o CIT mówi o wyłączeniu z kosztów podatku dochodowego. Zryczałtowany podatek dochodowy, o którym mowa w nowelizacji (art. 19–21), jest rodzajem podatku dochodowego. Co prawda są różnice w obliczaniu tych podatków, ale nie ma to znaczenia w kontekście art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o CIT. Nie odnosi się on bowiem do zasad rozliczania podatku.
Ponadto – jak dodał sędzia Kaute – art. 18 ust. 3 ustawy nowelizującej wyłączył stosowanie zwolnień z podatku przewidzianych w art. 6 ustawy o CIT. To oznacza, że należy stosować inne przepisy o CIT.
WSA zgodził się też z dyrektorem KIS, że jeśli spółka skorzysta z opcji, jaką daje nowelizacja, to stanie się podatnikiem, a nie płatnikiem. W konsekwencji nie może zaliczyć zryczałtowanego 3-proc. podatku od odsetek do kosztów podatkowych. Wyrok jest nieprawomocny.©℗
Od odsetek sprzed 2019 r. – albo podatek u źródła, albo 3-proc. ryczałt
3-proc. zryczałtowany podatek jest alternatywnym sposobem opodatkowania odsetek od pożyczki lub obligacji. Dotyczy odsetek wypłaconych w związku z pożyczką otrzymaną przed 1 stycznia 2019 r. o terminie spłaty nie krótszym niż rok od spółki niemającej siedziby ani zarządu na terytorium Polski, powiązanej z podatnikiem w sposób określony w art. 11 ustawy o CIT – jeżeli źródłem finansowania tej pożyczki są środki pozyskane w wyniku emisji obligacji dokonanej przez spółkę udzielającą pożyczki.
Dotyczy to również odsetek i dyskonta z emisji obligacji o terminie wykupu nie krótszym niż rok, dokonanych przed 1 stycznia 2019 r. oraz po tym dniu, jeżeli obligacje nabyła w całości spółka niemająca siedziby ani zarządu na terytorium Polski, powiązana z podatnikiem w sposób określony w art. 11 ustawy o CIT.
Podatnicy, którzy wybrali ten alternatywny sposób opodatkowania odsetek, musieli zawiadomić urząd skarbowy oraz złożyć deklarację CIT-14. Termin na jej złożenie minął 31 lipca 2019 r. – w odniesieniu do przychodów odpowiadających łącznej kwocie wypłat z tytułu odsetek oraz dyskonta, dokonanych od 1 stycznia 2014 r. do 30 czerwca 2019 r.
Natomiast w odniesieniu do przychodów odpowiadających łącznej kwocie wypłat z tytułu odsetek oraz dyskonta, dokonanych od 1 lipca 2019 r. do dnia wykupu obligacji lub spłaty pożyczki należy złożyć CIT-14 do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym uzyskano przychód.
Podstawa prawna:
Art. 19–21 ustawy nowelizującej z 23 października 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2193)

orzecznictwo

Wyrok WSA w Warszawie z 27 lutego 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 1754/19.www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia