Zobowiązanie do uregulowania określonej kwoty nie jest równoznaczne z zapłatą należności – orzekł WSA w Warszawie.
Spór toczył się o art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy CIT. Przepis ten mówi, że w razie objęcia udziałów lub akcji w zamian za wkład niepieniężny koszt podatkowy z tytułu ich nabycia ustala się w wysokości wydatków faktycznie poniesionych na nabycie lub wytworzenie składników majątku podatnika.
Spółka zamierzała nabyć wierzytelność z tytułu umowy pożyczki. Planowała jednak, że nie zapłaci za nią gotówką, tylko wystawi weksel własny. Następnie chciała wnieść tę wierzytelność do spółki z o.o. w zamian za udziały. W koszcie uzyskania przychodu planowała ująć kwotę widniejącą na wekslu.
Uważała, że jest to wydatek poniesiony na nabycie wierzytelności, bo wystawienie weksla powinno zostać potraktowane tak samo, jak uregulowanie należności. Przekonywała, że weksel pełni rolę środka płatniczego, bo oznacza zgodę na bezwarunkową zapłatę. Podkreślała, że funkcja płatnicza weksla została potwierdzona w orzeczeniach sądów administracyjnych. Również organy podatkowe jednoznacznie potwierdzają, że zapłata wekslem jest efektywnym sposobem wygaśnięcia zobowiązania – przekonywała spółka, wskazując liczne interpretacje indywidualne.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził jednak, że wystawienie weksla nie może być uznaną za faktyczne poniesienie wydatków na nabycie przedmiotu wkładu (wierzytelności pożyczkowej), a więc nie może zostać potraktowane jak koszt. Wskazał, że wystawiając weksel własny, firma nie zmniejszy swoich aktywów, a jedynie zobowiąże się do zapłaty sumy pieniężnej określonej w treści weksla (interpretacja nr 0114-KDIP2-3.4010.343.2017.1.JBB).
Stanowisko to potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Sędzia Matylda Arnold – Rogiewicz podkreśliła, że kosztem może być wyłącznie wydatek faktycznie poniesiony, a więc taki, który zarówno zwiększa pasywa, jak i zmniejsza aktywa.
Wyrok jest nieprawomocny.

orzecznictwo

Wyrok WSA w Warszawie z 7 marca 2019 r., sygn. akt III Sa/Wa 972/18.