Drukarka, która współpracuje z kilkoma komputerami, stanowi samodzielny składnik majątku, do którego stosuje się ogólne zasady ustalania wartości początkowej i rozliczania w kosztach.
Komputer i drukarka to stałe elementy wyposażenia każdego biura, bez których obecnie trudno jest sobie wyobrazić funkcjonowanie firmy. W praktyce przedsiębiorcy często mają wątpliwości, czy zakupiony razem sprzęt stanowi jeden środek trwały. Z przepisów podatkowych wynika, że warunkiem uznania określonego składnika majątku za odrębny środek trwały jest jego kompletność, a także zdatność do użytku w dniu przejęcia do używania. Organy podatkowe w wydawanych interpretacjach wskazują, że zasadniczo drukarka nie spełnia tych warunków, ponieważ stanowi urządzenie peryferyjne komputera i bez niego nie nadaje się do samodzielnego użytku. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy drukarka może współpracować z kilkoma komputerami (tak m.in. naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w interpretacji z 30 października 2006 r., sygn. 1471/DPD1/423-115/06/KK).
Jeżeli zatem podatnik nabył składniki majątku w postaci komputera, klawiatury, myszy, monitora i drukarki, które mogą być użytkowane w przypadku ich wzajemnego połączenia w ramach zestawu komputerowego, to nie ma podstaw, aby każdy z tych składników z osobna mógł stanowić odrębny środek trwały. Jeżeli natomiast drukarka może współpracować z różnymi komputerami podatnika, należy uznać, że jest ona obiektem kompletnym i zdatnym do użytku i może stanowić samodzielny środek trwały.
Rozstrzygnięcie, czy zakupione razem komputer i drukarka stanowią jeden środek trwały, ma istotne znaczenie z punktu widzenia rozliczenia kosztów zakupu. Trzeba bowiem pamiętać, że nie wszystkie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów można zaliczyć bezpośrednio do kosztów podatkowych. Zasadniczo koszt zakupu środka trwałego można zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jego wartość nie przekracza 3,5 tys. zł. Zakupione środki trwałe, których wartość przewyższa ten limit, należy amortyzować, czyli stopniowo zaliczać do kosztów poniesiony wydatek.