Spółka prowadzi trzy hotele. W jednym klient zameldował się 29 marca, a wymeldował 2 kwietnia. Zapłaty dokonał w momencie wymeldowania. Kiedy należy rozpoznać obowiązek podatkowy?
Przepisy nie przewidują szczególnego sposobu powstawania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług noclegowych. Powstaje on więc na zasadach ogólnych, tj. najczęściej:
1) z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty – w zakresie, w jakim zapłata jest otrzymywana przed wykonaniem usług noclegowych (art. 19a ust. 8 ustawy o VAT),
2) z chwilą wykonania usługi – w pozostałym zakresie (art. 19a ust. 1 ustawy o VAT).
Nie jest przy tym jasne, kiedy usługi noclegowe należy uznawać za wykonane. Uważam, że następuje to co do zasady z chwilą zakończenia pobytu gościa. Podobne stanowisko wydają się reprezentować organy podatkowe (przykładowo interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 19 sierpnia 2014 r., nr ITPP1/443-545/14/MN). Czytamy w niej, że „nie można bowiem przyjąć, że obowiązek podatkowy dla ww. usług powstaje, tak jak dla usług hotelowych, czyli w dniu wymeldowania klienta”.
Prowadzi to do wniosku, że obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług noclegowych powstaje – o ile wcześniej nie nastąpi zapłata – w dacie zakończenia pobytu gości. W przedstawionej sytuacji oznacza to, że obowiązek ten powstał w całości 2 kwietnia (mimo że okres pobytu gościa obejmował częściowo marzec).
Podstawa prawna
Art. 19a ust. 1 ustawy z 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1221).
●W styczniu podwykonawca wykonał dla nas usługę i wystawił fakturę odwrotne obciążenie. Na jej podstawie rozliczyliśmy VAT w deklaracji VAT-7 za styczeń. Po naszej reklamacji i zmniejszeniu ceny (tj. udzieleniu skonta) podwykonawca wystawił na początku kwietnia fakturę korygującą zmniejszającą, którą otrzymaliśmy w kwietniu. Czy powinniśmy rozpoznać ją, korygując deklarację VAT-7 za styczeń, czy w ramach bieżącej deklaracji?
Przepisy ustawy o VAT nie określają wprost zasad, na jakich uwzględniane powinny być korekty przez podatników obowiązanych do rozliczania VAT w ramach odwrotnego obciążenia. Przyjmuje się najczęściej, że korekty takie powinny być uwzględniane wstecznie (jeżeli ich przyczyna istnieje już od pewnego czasu) lub na bieżąco (jeżeli ich przyczyna dopiero powstała).
W przedstawionej sytuacji można założyć, że warunki skorzystania ze skonta zostały spełnione jakiś czas po wykonaniu usługi budowlanej oraz wystawieniu faktury pierwotnej. W konsekwencji nie ma powodu, aby korektę z tym związaną rozliczać wstecznie. Korektę związaną z przyznaniem skonta należy zatem rozliczyć na bieżąco.
Kwestią sporną jest, jaki miesiąc uznać za właściwy do rozliczenia tej bieżącej korekty. Według mnie jest to miesiąc spełnienia warunków do przyznania skonta. Natomiast z wyjaśnień organów podatkowych wynika, że powinien to być raczej miesiąc otrzymania faktury korygującej (zob. interpretację dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 12 czerwca 2015 r., nr IPTPP2/4512-266/15-2/IR).
Zatem nie ma potrzeby korygowania deklaracji VAT-7 za styczeń. Korektę związaną z przyznaniem skonta należy rozliczyć na bieżąco, tj. w świetle wyjaśnień organów podatkowych w ramach deklaracji VAT-7 za kwiecień 2017 r.
Podstawa prawna
Art. 17 ust. 1 pkt 8 oraz art. 29a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1221).
●Otrzymaliśmy fakturę z błędnie naliczonym VAT, więc chcieliśmy od sprzedawcy otrzymać fakturę korygującą. Jednak okazało się, że zmarł. Czy spadkobiercy mogą wystawić fakturę korygującą?
Błędy w stawce i kwocie VAT mogą być korygowane jedynie w drodze wystawiania faktur korygujących (art. 106j ust. 1 pkt 5 oraz art. 106k ust. 1 ustawy o VAT). Faktury takie mogą być wystawiane wyłącznie przez podatników (z pewnymi wyjątkami, np. gdy do wystawiania faktur w imieniu podatnika jest uprawniony podmiot trzeci), a w efekcie tylko jeżeli istnieje podatnik.
Wyjątek to sytuacja, gdy istnieje następca podatkowy podatnika (np. w przypadku przekształcania się osób prawnych). Można się także spotkać ze stanowiskiem, że faktury korygujące mogą też wystawiać osoby fizyczne po likwidacji działalności gospodarczej i uzyskania statusu podatnika (jednak istnienie takiej możliwości jest sporne; nie zgodził się na to np. dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 29 lipca 2008 r., nr IPPP1-443-1000/08-2/BS).
W przedstawionym stanie faktycznym żadna z takich sytuacji nie ma miejsca, a więc nie jest możliwe wystawienie faktury korygującej za zmarłego podatnika. W szczególności nie mogą tego uczynić jego spadkobiercy. Jak bowiem czytamy w interpretacji dyrektora IS w Łodzi z 20 lipca 2011 r. (nr IPTPP2/443-55/11-4/IR), „wystawcą faktury pierwotnej był mąż Wnioskodawczyni, a zatem po jego śmierci następcy prawni ani także inne osoby nie są uprawnione do wystawienia faktury korygującej, gdyż takie uprawnienia dotyczą wyłącznie podatników. W niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 97 par. 1 i par. 2 ordynacji podatkowej. W związku z tym nie jest możliwe wystawienie przez Wnioskodawczynię – jako spadkobiercę oraz przez inny podmiot, faktury korygującej do faktury wystawionej przez podmiot, w stosunku do którego na skutek śmierci podatnika ustał byt prawny”.
Podstawa prawna
Art. 106j ust. 1 pkt 5 oraz art. 106k ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1221).
Art. 97 par. 1 i 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.).