Wygrana w sądzie? Nawet wyrok nie gwaratuje, że wykładnia zostanie utrzymana

Nawet prawomocny wyrok WSA nie gwarantuje, że korzystna wykładnia zostanie utrzymana. Gdy sądy zmienią zdanie, fiskus też może.

Taki wniosek płynie z niedawnego wyroku WSA w Krakowie.

Chodzi o sytuacje, gdy spór o interpretację indywidualną kończy się pomyślnym dla podatnika prawomocnym wyrokiem sądu, czy to pierwszej, czy drugiej instancji. W takiej sytuacji sąd uchyla interpretację, a dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (a do 1 marca br. dyrektor izby skarbowej działający w imieniu ministra finansów) powinien wydać nową, zgodną z wyrokiem. To samo dotyczy wójtów, burmistrzów i prezydentów miast, którzy wydają interpretacje w zakresie podatków lokalnych.

Czy budynek z umowami najmu stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w VAT

Nie oznacza to jednak, że taka korzystna dla podatnika interpretacja nie zostanie potem zmieniona. Prawo do zmiany wynika z art. 14e par. 1 ordynacji podatkowej, a w przypadku organów gminnych – z art. 14j par. 2a ordynacji. Potwierdził to również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 września 2015 r. (sygn. I FSK 563/14).

Interpretacja może być zmieniona, jeśli jest niezgodna z orzecznictwem sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Ważne, żeby za zmianą przemawiało ugruntowane i jednolite orzecznictwo sądów. A tak nie było w sprawie, którą rozpatrywał krakowski WSA.

Połowiczna wygrana

Pytanie zadała spółka zajmująca się budową osiedli mieszkaniowych. Zainteresowani mogli kupić zarówno samo mieszkanie, jak i garaże oraz komórki lokatorskie. Spór dotyczył tych ostatnich. Spółka sądziła, że w okresie, gdy pozostaje ich właścicielką (współwłaścicielką), powinna opłacać od nich podatek od nieruchomości według najniższej stawki właściwej dla budynków mieszkalnych.

Prezydent Krakowa stwierdził jednak, że wyodrębnione od lokali garaże i komórki lokatorskie nie pełnią funkcji mieszkalnych. Powinny więc być opodatkowane według najwyższej stawki, właściwej dla budynków przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Jeszcze inne stanowisko zajęły sądy obu instancji. Orzekły, że garaże i komórki lokatorskie są objęte najwyższą stawką podatku tylko wtedy, gdy faktycznie są zajęte na cele związane z działalnością gospodarczą. W tej sprawie tak nie było. Ale racji nie miała też spółka, bo – jak stwierdziły sądy – garaże i komórki są wyodrębnione od budynków mieszkalnych i pełnią inną od nich funkcję. Dlatego właściwą jest dla nich stawka dla budynków pozostałych, określona w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o podatkach i opłatach lokalnych – orzekł w 2015 r. NSA (sygn. akt II FSK 883/13).

Jędrzejewska: 20 proc. PCC. Nie może być sankcji, gdy nie ma obowiązku

Ponowna zmiana

Prezydent Krakowa, po uchyleniu jego interpretacji, wydał nową, zgodną z wyrokiem NSA. Potem jednak ją zmienił i wrócił do swojego pierwotnego stanowiska. Uznał więc, że spółka powinna płacić podatek od garaży i komórek lokatorskich według najwyższej stawki, właściwej dla budynków przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Na poparcie swojego stanowiska przywołał korzystne dla siebie wyroki NSA, również z 2015 r. (m.in. sygn. akt II FSK 2521/13, II FSK 2214/15, II FSK 28/13 – 31/13).

Spółka zaskarżyła zmienioną interpretację i wygrała w WSA w Krakowie. Sąd zwrócił uwagę na to, że prezydent miasta mógłby zmienić interpretację po wydaniu prawomocnego orzeczenia, ale tylko w przypadkach określonych w art. 14e i 14j par. 2 ordynacji podatkowej. Musiałby więc powołać się na: wyroki Trybunału Konstytucyjnego, Trybunału Sprawiedliwości UE lub na orzecznictwo sądów. W tym przypadku żaden z tych warunków nie został spełniony.

Wprawdzie prezydent powołał się na wyroki NSA potwierdzające jego stanowisko, ale nie stanowią one jeszcze ugruntowanej linii orzeczniczej w tym zakresie. Potwierdza to chociażby fakt, że wyrok NSA wydany w tej konkretnej sprawie zapadł już po orzeczeniach wskazanych przez prezydenta miasta.

WSA wskazał, że podobnie orzekł też NSA w innych wyrokach, również z 2015 r. (sygn. akt II FSK 1124/13, II FSK 1185/13, II FSK 256/13). Sąd uznał zatem, że w tej sprawie prezydent Krakowa nie miał podstaw do zmieniany interpretacji indywidualnej.