Cesja umowy nie przekreśla możliwości zaliczania ponoszonych opłat do kosztów uzyskania przychodu – orzekł NSA.
Chodziło o spółkę, która po wydzieleniu z innego podmiotu, przejęła od niego prawa i obowiązki wynikające z zawartych wcześniej umów leasingu samochodów osobowych.
Był to leasing operacyjny, bo umowy spełniały warunki z art. 17b ust. 1 ustawy o CIT. Jeden z nich wymaga, aby umowa była zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40 proc. normatywnego okresu amortyzacji auta. Z innego wynika, że suma ustalonych w umowie opłat netto (bez VAT) musi być równa co najmniej wartości początkowej środka trwałego. Po zawarciu takiej umowy leasingobiorca ma prawo zaliczać ponoszone opłaty do kosztów uzyskania przychodu.
Problem polegał na tym, że po cesji okres, który pozostał do końca obowiązywania pierwotnej umowy leasingu, był już krótszy niż 40 proc. normatywnego okresu amortyzacji samochodu. A suma opłat pozostała do spłaty była mniejsza niż wartość początkowa auta.
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał więc, że nie jest spełniony warunek z art. 17b ust. 1 ustawy i spółka nie może traktować takiej umowy jako leasingu operacyjnego. Tym samym odmówił jej prawa do zaliczania ponoszonych przez nią opłat leasingowych do kosztów podatkowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił tę interpretację. Zwrócił uwagę na to, że ustawa nie uzależnia kwalifikacji danej umowy leasingu od zachowania niezmienności stron tej umowy w czasie jej trwania. Określone w art. 17b ust. 1 warunki odnoszą się wyłącznie do czasu trwania umowy, rzeczy lub praw, których ona dotyczy, oraz sumy opłat w niej ustalonych. Ustawodawca nic nie mówi o tym, że korzystający lub finansujący mają pozostać ci sami, a więc nie przeciwstawia się możliwości zmiany stron tej umowy – stwierdził WSA. Powołał się przy tym na identyczne spostrzeżenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z 18 kwietnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 1755/10).
NSA nie zmienił od tamtego czasu zdania. Na potwierdzenie swojego stanowiska przywołał także inny wyrok – z 21 czerwca 2013 r. (sygn. akt II FSK 2216/11). Stwierdził w nim, że w razie rozporządzenia przedsiębiorstwem na jego nabywcę przechodzą „wszystkie na bieżąco ponoszone koszty, chyba że wspomnianemu przejściu wyraźnie sprzeciwiałby się przepis ustawy podatkowej”.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 14 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 187/13.
