Unijne stowarzyszenia też nie płacą polskiego CIT

Skoro Polska zwalnia od opodatkowania dochody z najmu osiągane na jej terytorium przez fundacje krajowe, to takie samo zwolnienie powinno przysługiwać organizacji, która ma siedzibę w innym kraju UE – orzekł WSA w Warszawie.

Sprawa dotyczyła stowarzyszenia, które działa w Wielkiej Brytanii na rzecz polskiej społeczności. Zgodnie z prawem brytyjskim posiada ono status organizacji pożytku publicznego. Wszystkie swoje dochody wydaje na cele statutowe i dzięki temu korzysta w Wielkiej Brytanii ze zwolnienia z podatku dochodowego.

W Polsce stowarzyszenie uzyskuje dochody z usług najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych usytuowanych w budynku, którego jest właścicielem. Rozważa również jego sprzedaż, z tym że dochody ze sprzedaży byłyby również przeznaczone na cele statutowe. Stowarzyszenie nie ma w Polsce statusu organizacji pożytku publicznego, bo przepisy o Krajowym Rejestrze Sądowym nie zezwalają na wpisanie do rejestru stowarzyszenia z siedzibą w Wielkiej Brytanii.

Stowarzyszenie spytało Izbę Skarbową w Warszawie, czy dochody uzyskane w Polsce, przeznaczone następnie na cele statutowe, są zwolnione z CIT. We wniosku o interpretację wskazało, że spełnia warunek z art. 17 ust. 1 pkt 6c ustawy o CIT, a przepis ten nie wyklucza prowadzenie działalności statutowej za granicą. Powołało się m.in. na wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 14 września 2006 r. (w sprawie C-386/04 Centro di Musicologia Walter Stauffer). Trybunał stwierdził w nim, że skoro dane państwo zwalnia, przy spełnieniu określonych warunków, dochody fundacji krajowej, to nie może odmówić prawa do zwolnienia (przy spełnieniu takich samych warunków) fundacji zagranicznej.

Dyrektor warszawskiej izby uznał, że art. 17 ust. 1 pkt 6c ustawy o CIT nie przewiduje zwolnienia dla podmiotów zagranicznych. Stwierdził, że wynika to jednoznacznie z jego brzmienia.

Interpretację tę uchylił WSA w Warszawie. Wskazał, że przytoczony przez stowarzyszenie wyrok TSUE dokładnie odzwierciedla kwestię będącą przedmiotem sporu. Zarzucił dyrektorowi izby, że nie odniósł się – choć miał taki obowiązek – do tez tego wyroku i zawęził swoje rozstrzygnięcie jedynie do przepisu polskiej ustawy.