Przy cesji wierzytelności leasingowych kosztem dla finansującego nie są należności wpłacone przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności, ale dyskonto lub wynagrodzenie.
ORZECZENIE
W jednym z najnowszych wyroków Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że art. 17k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.) odwołuje się do opłat ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy ustalonych zarówno w umowie leasingu operacyjnego, jak i finansowego. Dlatego w przypadku cesji wierzytelności wynikających z leasingu finansowego, tak samo jak przy leasingu operacyjnym, finansujący nie zalicza do kosztów kwot wpłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Kosztem dla finansującego będzie zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.
Uwzględniając skargę kasacyjną spółki, NSA zgodził się, że koszty powstałe w wyniku różnych kursów walut w przypadku wierzytelności denominowanej w walucie obcej, jako koszty obsługi transakcji powinny być zaliczone do kosztów finansującego, tak jak dyskonto lub wynagrodzenie. W ocenie NSA ustawodawca nie przyjął ryzyka kursowego przy rozpoznawaniu kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 17k 1 pkt 2 ustawy o CIT. Niemniej jednak przepis ten nie wyłącza automatycznie u finansującego możliwości zastosowania ogólnej zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów.
W ocenie Roberta Jurkiewicza, doradcy podatkowego z PricewaterhouseCoopers, obie tezy sądu zasługują na aprobatę.
– Należy zgodzić się zwłaszcza z tą, że ustawa nie wyłącza wobec finansującego stosowania zasady ogólnej kwalifikacji innych wydatków związanych ze stosunkiem leasingu – podkreśla ekspert.
Wyrok jest prawomocny.
Sygn. akt II FSK 247/08